همه ملت ها، کشور و وطن خود را دوست دارند و آن را خانه خود می دانند. از طرف دیگر وجود مرز های جغرافیایی کشور ها مانع رفت و آمد و حضور مردم یک کشور در کشور دیگر نشده است.

حضور بیگانگان در کشور دیگر صورت های مختلفی دارد، نظیر: حضور برای زیارت، گردش گری، تجارت، کار، تولید، تحصیل، درمان، فرصت های مطالعاتی و تحقیقات علمی ،مسابقات ورزشی،اهداف نظامی و ....چنین حضورهایی به دلیل ایجاد در آمد برای کشور میزبان، نوعاً مورد استقبال همه کشورهای دنیا قرار می گیرد و همگان به دنبال فراهم کردن بسترهای مناسب و ایجاد فرصت ها و جذابیت های هر چه بیشتر در همه زمینه ها برای جذب حداکثری سرمایه از این راه هستند. کشور و مردم عراق نیز از این امر مستثنی نبوده و همواره سعی در استفاده از همه توان خود در این زمینه داشته اند به ویژه این که وجود عتبات عالیات و مرقد مطهر امامان شیعه (ع) در این کشور یک موقعیت استثنایی برای این کشور است. همه روزه عده زیادی از شیفتگان خاندان عصمت و طهارت از سراسر جهان به این کشور سفر کرده و با حضور خود سرمایه های عظیمی را به این کشور وارد می کنند. مردم عراق نه تنها با این حضور مخالفتی نداشته اند که با فراهم کردن امکانات رفاهی برای زائران، زمینه را برای حضور حداکثری آنان فراهم کرده اند. زیرا صرف نظر از منافع مادی، خدمت به زائران و مجاوران امامان شیعه(ع) را مایه افتخار خود و دارای ثواب و پاداش عظیم می دانند. براین اساس نمی توان گفت که مردم شریف عراق با هر نوع حضور مردم دیگر کشور ها به هر قصد و منظوری باشد مخالفند. آنان مانند دیگر ملت های زنده و بیدار دنیا با حضور بیگانگانی که به قصد تجاوز و اشغال در این کشور حضور پیدا می کنند مخالفند؛ زیرا :

1. حضور بیگانه را در کشور خود مانع و مخل استقلال و تمامیت ارضی کشور می دانند.

2. اشغالگر همواره به دنبال تاراج و غارت ثروت های مادی و فرهنگی کشور اشغال شده است.

3. حضور اشغالگران غرور ملی هر ملتی را خدشه دار می کند و آثار بسیار شوم اجتماعی ،اخلاقی و... برای آن کشور دارد.

4. اشغالگر می خواهد کشور تحت اشغال خود را پایگاهی برای تهاجم به کشورهای همسایه قرار دهد.

کشور عراق به دلیل بر خورداری از منابع عظیم نفتی و موقعیت جغرافیایی استراتژیک در منطقه خاورمیانه از دیرباز مورد طمع قدرت های استعمار گر بوده است و مردم این کشور در مبارزه با اشغالگران کارنامه درخشانی دارند.

در سال های 1914 تا سال 1917 میلادى انگلیسى ها قسمت هایی از کشور عراق از جمله شهر بزرگ و تاریخى بغداد را اشغال کردند. در چنین زمانی مردم مسلمان و غیور عراق با روشنگری هاى علما و خطبای اسلامی، از خطر سلطه نظامى انگلیس و استیلاى او بر ثروت ها و معادن نفت عراق و سرنوشت دردناک خود آگاه شده و براى رویارویى با نیروهاى اشغالگر به رهبران مذهبى؛ یعنى مراجع تقلید متوسل شدند و از آنان تقاضاى اعلان جهاد نمودند. علماى بزرگ عراق؛ همانند آیات عظام سید محمدکاظم یزدی، آخوند ملاکاظم خراسانى، میرزا محمد تقی شیرازی و... [1]تنها به صدور حکم جهاد اکتفا نکردند بلکه عملا در صف اول مجاهدان در جبهه هاى جنگ حضور یافته و به مقابله با نیروهاى انگلیسى پرداختند که این خود از فصول درخشان مقاومت مسلحانه در نیروهاى اسلامى است. بالاخره در 30 ژوئن 1920 یک سلسله عملیات و تهاجمات نظامى علیه نیروهاى اشغالگر و مواضع آنها در فرات مرکزى آغاز شد این حرکت به انقلابى فراگیر مبدل، و بیشتر مناطق عراق را فرا گرفت و مدت پنچ ماه ادامه یافت. از نظر تاریخى روز30 ژوئن 1920 آغاز این انقلاب به حساب مى آید. قیام مذکور (ثورة العراقیة الکبرى) نامیده شد ولی از آنجا که در سال 1920 واقع شد به ثورة العشرین (انقلاب بیست) معروف شد.

بنا بر این مخالفت مردم عراق با اشغالگران امری طبیعی و عادی است و اگر این مردم مسلمان و غیرتمند که از دیر باز تحت تربیت اسلام و رهبران معصوم (ع) و علمای بیدار اسلام بوده اند رفتاری غیر از این داشتند جای سؤال و پرسش داشت.

هم اکنون نیروهای امریکایی که با همراهی برخی از هم پیمانان خود به بهانه آزاد سازی عراق از چنگال صدام، وارد این کشور شده اند برای اهداف خاصی کشور عراق را در اشغال خود دارند.

بعضی از اهداف شوم اشغالگران عراق عبارتند از:

1. سرقت و چپاول منابع طبیعی و نفتی، آنها عملا نیروهای خود را به بهانه امنیت و پایان دادن به نزاع بین گروه های متخاصم به عراق آوردند، اما به این بهانه منابع و داریی های این کشور اسلامی را به غارت می برند.

2. حضور نظامی و سیاسی در منطقه و کنترل نیروی عظیم مسلمانان.

3.جلوگیری از اتحاد دو ملت بزرگ و قدرت مند ایران و عراق با توجه به زمینه های بسیار برای اتحاد و همدلی.

این اشغال از ابتدا نتایج مصیبت باری برای ملت عراق داشته است که بعضی از آنها عبارتند از:

1.تفرقه افکنی مذهبی و نژادی: از آنجا که در این کشور اقوام ، مذاهب و نژادهای مختلفی در کنار هم زندگی می کنند،اختلاف و تفرقه و جدایی بین آنان تحت عناوین مختلف بستر مناسبی برای تضعیف و تجزیه این کشور است.

2.تروریسم یکی از نتایج اشغال عراق است. تروریسم و بحران هاى امنیتى موجود به مهم ترین مشغله دولت جدید این کشور تبدیل شده است. که تا کنون صدها هزار کشته بر جای گذاشته است. بر طبق مطالعه آماری که به وسیله دانشگاه جان هاپکینز (John Hopkins) امریکا و دانشگاه المستنصریه بغداد انجام شد، از مارس 2003 تا سال 2006 حدودا 600 هزار نفر در مناقشات داخلی در عراق کشته شدند و این در حالی است که در طی عملیات نظامیان امریکا برای اشغال این کشور تقریبا یک سوم این میزان از پای در آمده بودند.

به طور متوسط این اشغالگری و پیآمدهای جان 50 تا 100 نفر را در روز می گیرد.

بر طبق گزارشات علاوه بر موارد فوق ـ از زمان اشغال این کشور تا اوایل سال 2007، به واسطه نبردهای خونین فرقه ای حدود دو میلیون تن از عراقی ها خاک این کشور را ترک کردند. این مورد بزرگترین موج آوارگان از زمان آوارگی فلسطینیان بوده است.[2]

3.آثار شوم اخلاقی نظیر گسترش فقر، فساد، فحشاء و....

4.از بین رفتن زیرساخت های اقتصادی و ایجاد مانع در سر راه سازندگی و آبادانی کشور، مردم مظلوم عراق که یکی از ثروتمندترین ملت های دنیا هستند از آغاز اشغال کشورشان تا اکنون از امکانات اولیه زندگی نظیر آب آشامیدنی سالم، برق، بهداشت و...محروم می باشند.

5. غارت ثروت های این کشور از جمله نفت. نیرو های اشغالگر با در اختیار گرفتن چاه های نفت این تا کنون میلیون ها بشکه از نفت این کشور را خود سرانه استخراج و غارت کرده اند.

بر این اساس است که امروز ملت مظلوم و بیدار عراق با چشمانی باز، نگران حضور بیگانگان در خاک خود هستند و با اتحاد و همدلی توانسته اند موفقیت های بزرگی در راه اخراج آنان به دست آورند .از خداوند قادر متعال آرزوی پیروزی نهایی برای آنان داریم.