1. اقتصاد به معنای کارآفرینی و ایجاد ثروت نه تنها مورد نکوهش نبوده، بلکه بدان توصیه شده است. و برخی از امامان(ع) نیز بدین امر اقدام کرده‌اند و در طول تاریخ عالمانی را می‌بینیم که با فعالیتهای اقتصادی خود، از قدرت مالی خوبی نیز برخوردار بودند. [1] اما این‌که سیره برخی علما این‌گونه نبوده، شاید از باب اهم و مهم بوده؛ چون می‌پنداشتند که درگیرشدن با امور اقتصادی، آنان را از تعلیم و تعلم باز می‌دارد و در خود قدرت آن‌را نمی‌دیدند که مانند امام علی(ع) همزمان به هر دو فعالیت دانش و اقتصاد بپردازند.
2. از سوی دیگر، و از آن‌جا که امروزه اقتصاد به عنوان یک رشته و یک حرفه تخصصی است، پرداختن به آن نیاز به اشتغال تمام وقت دارد که نمی‌شود همزمان و به صورت تخصصی هم به دانش اقتصاد پرداخت و هم به علوم دینی، با توجه به گستردگی این علم، مگر در استعدادهای برتری که آنها نیز با آنکه شاید بتوانند در چند علم، صاحب نظر باشند اما توانایی متخصص‌شدن در تمام دانش‌ها را ندارند.
3. علاوه بر اینها، بر اساس تعالیم و آموزه‌های دین آنچه مهم است، این است که انسان در عین اشتغال به تحصیل علم و دانش و کمالات و در حالی‌که از نعمت‌های دنیایی بهره می‌برد، از اینها به عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به کمال و سعادت دنیا و آخرت نگاه کند، و از امکانات دنیایی به حداقل اکتفا نماید، نه این‌که تمام وقتش را صرف بهره‌برداری از نعمتهای مادی دنیا کند.
امام علی(ع) در بیان صفات پارسایان و پرهیزکاران می‌فرماید: زمین را فرش خود قرار داده‌‏‌اند؛ خاک زمین را بستر خود نموده؛ و آب زمین را شربتى گوارا دانسته‌‌‏اند.[2]

---