«استصحاب سببی»، در مقابل «استصحاب مسببی»؛ به معنای استصحابی است که موجب از بین رفتن شک در مستصحب استصحاب دیگر می‌شود. به بیان دیگر، هرگاه جریان استصحاب در چیزی معین، باعث منتفی شدن شک در استصحاب دیگر گردد، شک در استصحاب اولی را «شک سببی» و شک در استصحاب دومی را «شک مسببی» می‌گویند، و استصحاب در مورد اول را «استصحاب سببی» و در مورد دوم را «استصحاب مسببی» می‌نامند؛ به عنوان مثال، هرگاه شخصی لباس نجس را با آب قلیل بشوید و سپس شک کند، آن آبی که در سابق پاک بود، آیا هنگام شستن لباس، نجس شده یا نه؟ تا در صورتی که آب مورد نظر قبل از شستن لباس، نجس شده، لباس هم نجس باشد و اگر آن آب بر طهارت سابقش باقی مانده باشد، لباس هم پاک باشد.
در این‌جا شخص با اجرای استصحاب طهارت در آب، حکم به طهارت لباس می‌نماید.[1]
 

---