تمکین؛ یعنی زن به وظائف زناشویى خود در برابر شوهر خود عمل کند و خواسته‏هاى جنسى مشروع او را برآورده سازد و ممانعت ننماید.[1]

همچنین پاسخ حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته) درباره پرسش فوق به شرح ذیل است:

1. تمکین واجب که ترک آن موجب نشوز است، تمکین در حد متعارف است؛ یعنی زن باید برای برآوردن خواسته‌های جنسی مشروع مرد آماده باشد.
2. بر مرد مستحب است خواسته‌های جنسی زن را برآورده کنند، و بر زن مستحب است که خواسته‌های جنسی مرد را در محدودۀ خارج از تمکین متعارف ما دامی که مشروع است، برآورده کند.
3. برآوردن خواسته‌های جنسی حرام برای زن و مرد حرام است.
4. مرد نمی‌تواند زن را وادار به تمکین در محدوده خارج از تمکین متعارف نماید.
5. مرد در روابط جنسی نباید همسر خود را به گونه‌ای ترک کند که «نه مثل زن شوهردار باشد و نه مثل زن بی‌شوهر». یعنی نباید ارتباطش با همسر دائمی به اندازه‌ای کم باشد که از سویی  مانند یک زن شوهردار نتواند از مزایای شوهردار بودن بهره‌مند گردد و از سوی دیگر چون حقیقتاً در عقد زوجیت این شوهر است، مانند یک زن بی‌شوهر نتواند از آثار شوهردار نبودن استفاده کند؛ مثلاً بتواند شوهر کند.

لینک به سایت استفتائات

.[1] ر. ک: موسوی خویی، سید ابو القاسم، صراط النجاة (المحشّٰی)، گردآورنده: عاصی عاملی، موسی مفید الدین، ‌ ج 3، ص  249 ، س 738، مکتب نشر المنتخب، قم، چاپ اول، 1416ق.