آگاهی از غیب برای برخی بندگان صالح خداوند؛ مانند پیامبران و اولیای الهی امکان‌پذیر است و آیات بسیاری در قرآن به این مطلب اشاره دارند که نمونه‌هایی از آن بیان می‌شود:
«عالِمُ الْغَیْبِ فَلا یُظْهِرُ عَلى‏ غَیْبِهِ‏ أَحَداً *إِلاَّ مَنِ ارْتَضى‏ مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ یَسْلُکُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً»؛^[1] [خداوند] داناى غیب است، و بر اسرار غیبى خود کسى را آگاه نمی‌کند، مگر رسولانى که آنان را برگزیده و مراقبانى از پیش رو و پشت سر براى آنها قرار می‌دهد.
همچنین حضرت عیسى(ع) به مخاطبان خود می‌فرماید: «وَ أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِی بُیُوتِکُمْ»؛[2] و شما را از آنچه می‌خورید و در منازلتان ذخیره می‌کنید آگاه می‌سازم.
توجه به این مسئله ضروری است که مقصود از این علم، علم ذاتی و مطلق که منحصر و مخصوص به پروردگار است نمی‌باشد، بلکه مقصود علم عرضی از نوع لدنّی آن است؛ چون علم عرضی نیز به علم اکتسابی و لدنی تقسیم می‌شود و علوم اکتسابی از راه تحصیل و آموزش حاصل می‌شود، برخلاف علم لدنّی که خداوند بر بندگان صالح، بدون تحصیل و از نزد خود ارزانی می‌نماید.
با توجه به آنچه بیان شد، می‌توان چنین نتیجه گرفت که آگاهی از غیب به معنای «علم لدنّی» تنها برای افراد برگزیده امکان‌پذیر است. اما اگر دایره غیب را کوچک‌تر نموده و مواردی؛ مانند رؤیای صادقه که در آینده محقق می‌شود و یا الهام و مکاشفه را نیز از مصادیق غیب بدانیم، ممکن است این مسئله برای مؤمنان عادی و حتی برخی افراد غیر مسلمان اتفاق بیفتد، چنانچه در مورد رؤیای صادقه پادشاه مصر در زمان یوسف(ع) چنین اتفاقی رخ داد.

---