این داستان که گریه حضرت یعقوب(ع) در فراق فرزندش حضرت یوسف(ع) امری اشتباه بوده و از سوی جبرئیل به او توصیه شده تا توبه کند، گزارشی نیست که در قرآن کریم و روایات معتبر بدان اشاره شده باشد تا بر اساس آن هر گریه در هر فراق و مصیبتی را نادرست بدانیم. بلکه در طرف مقابل، گزارش‌هایی - حتی در منابع اهل‌سنت - وجود دارد که گریه یعقوب(ع) را دارای اجر و پاداش می‌داند چنان‌که در روایتی آمده است: رسول اکرم(ص) از جبرئیل پرسید: مزد و اجر یعقوب(ع) در مقابل این همه غم و اندوه چه قدر است؟ فرمود: «اجر صد شهید را خداوند به او داده است».[1]
قرآن کریم در آیات 84-86 سوره یوسف، با آن‌که به حزن و اندوه یعقوب(ع) که به کوری چشمانش انجامید اشاره می‌کند، اما هیچ سرزنشی را متوجه او نکرده و تنها اعلام می‌کند که فرزندانش او را سرزنش کرده‌اند و از ظاهر آیه چنین برمی‌آید که خدا این رفتار سرزنش‌آمیز فرزندان یعقوب(ع) را رفتاری مثبت ارزیابی نکرده است.
2. این‌گونه است که بر اساس روایات متعدد و متواتر، گریه برای مصائب و مظلومیت امامان(ع)، بویژه امام حسین(ع)، پاداش‌های فراوانی دارد، حتی اگر این گریه از سوی امام دیگری مانند امام سجاد(ع) باشد. هم‌چنین اندوهگین بودن در فراق امام مهدى(عج)، ندبه و اظهار شوق به لقاى او از ویژگی‌های منتظران واقعی و عاشق است.[2]
 

---