هاتف به معنای صدا کننده و آواز دهنده است؛ و هاتف غیبی یعنی صدا کننده‌‌ای که صدایش شنیده می‌شود، اما خود شخص دیده نمی‌شود.^[1]
برخی از وحی‌ها نیز می‌تواند نشانگر هاتف غیبی باشد، احتمالاً مانند آنچه به مادر حضرت موسی(ع) برای انداختن فرزندش به دریا[2] و به مادر حضرت عیسی(ع) برای خوردن و آشامیدن از درخت خرما و نهر آب[3] وحی شده است.
به هر حال، اصطلاح «هاتف غیبی» ریشه در روایات نیز دارد که دو مورد را به عنوان نمونه ذکر می‌کنیم:
 1. حسن بن محمد (بسندش) از زرارة بن اعین برایم گفت: از گوینده‏‌ای شنیده شد که در دل شب می‌گفت: کجایند آنان که از دنیا رو گردانده و به آخرت متوجه شده‌‏اند؟ پس هاتفى که آوازش شنیده می‌شد و خودش دیده نمی‌شد از جانب قبرستان بقیع به او پاسخ داد: آن‌کس (که تو جویاى او هستى) على بن الحسین است.[4]
2. در جریان ولادت امام علی(ع) در خانه خدا از فاطمه بنت اسد(مادر امام علی) چنین نقل شده است: «چون خواستم از خانه خدا  بیرون آیم هاتفى آواز داد، اى فاطمه نامش را على بگذار که او على است و خداى اعلى می‌فرماید من نام او را از نام خود گرفتم ...».‏[5]
بنابراین از نظر منابع دینی امکان و تحقق هاتف غیبی برای برخی افراد جای شک نیست؛ و اختصاص به افراد خاص ندارد.[6] البته روشن است هر ادعایی مبنی بر شنیدن صدای هاتف غیبی را از هر کس نمی‌توان پذیرفت؛ بلکه باید مطابق معیار و ضوابط خاص باشد.[7]

---