در روایتی که مجلسی اول آن‌را صحیح دانسته است،[1] امام صادق(ع)، پدرشان امام باقر(ع) را آغازگر بیان احکام حج به مردم معرفی کرده است:
راوی از امام صادق(ع) نقل می‌کند: «... رسول خدا(ص) فرمود: هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد، در جاهلیت مرده است. در امامت پیامبر اسلام(ص) و امام على(ع) تردیدی نبود، ولى گروهى نیز معتقد به امامت معاویه نیز بودند! بعد از آن امام حسن(ع) و امام حسین(ع) امام بودند، ولى گروهی هم به امامت یزید و هم به امامت امام حسین(ع) معتقد ‌را امام می‌دانستند. قطعاً آن‌دو مساوی نبودند! مساوی نبودند! مساوی نبودند! سپس امام ساکت شد و پس از آن فرمود: ادامه دهم؟! راوی پاسخ داد: بلی! فدایت شوم! امام فرمود: سپس علی بن الحسین(ع) امام شد و سپس ابو جعفر(باقر) محمد بن علی(ع)! و شیعیان قبل از امام باقر(ع) به مناسک حج و حلال و حرام خود شناخت کاملی نداشتند، تا آن‌که حضرتشان این احکام را به صورت دقیق به آنان آموخت، تا آن‌جا که دیگر مردم برای شناخت احکام نیازمند آنان [شیعیان] شدند...». [2]
مشخص است که معنای روایت آن نیست که تا آن زمان برای حج آداب و احکامی نبود؛ زیرا پیامبر اسلام(ص) و ائمه اطهار(ع) خود به همراه یارانشان بارها حج را انجام داده بودند؛[3] بلکه گزارش موجود در روایت ناظر به این مطلب است که شیعیان در زمان امام سجاد(ع) و ابتدای زمان امام باقر(ع) در چنان تنگنایی قرار داشتند که حتی نمی‌توانستند احکام حج را بر اساس مکتب خویش از امامان و اندیشمندان خود بیاموزند و به ناچار مسائل خود را از علمای اهل‌سنت می‌پرسیدند، اما بعد از رفع نسبی خفقان و ترویج فقه توسط امام باقر(ع) نه تنها این مشکل شیعیان برطرف شد، بلکه فقه شیعه تا اندازه‌ای پیشرفت کرد که غیر شیعیان نیز برای آموختن مسائل حج به آنان مراجعه می‌کردند. دلیل این امر آن است که پایه‌های حکومت اموی در حال تضعیف‌شدن بود و بر خلاف اوایل دوران اموی، حتی غیر شیعیان نیز فرمانروایان اموی را به عنوان مرجع دینی به رسمیت نشناخته و با آن‌که شاید برخی از آنان معتقد به امامت ائمه شیعه نبودند، اما آن حضرات را به عنوان مرجع علمی قبول داشتند؛ از این‌رو، در زمان امام باقر(ع) زمینه برای شناخت دقیق احکام  فقهی مهیا گشت.

---