در صورتی که نمازگزار پوشش کافی برای خواندن نماز نداشته و وقت نماز نیز تنگ باشد، لازم است به مقدار ممکن خود را پوشانده و نماز را بجا آورد. پس چنانچه هیچ پوششی -حتى علف و برگ درخت- پیدا نکند، جهت خواندن نماز، باید به دستور زیر عمل نماید:
1. اگر نامحرم او را مى‌بیند، باید نشسته نماز بخواند و عورت خود را با ران‌هاى خود پوشانده و رکوع و سجود را با اشاره انجام دهد و براى سجده نیز، سر را قدرى پایین‌تر بیاورد.
2. اگر کسى او را نمى‌بیند، باید ایستاده نماز بخواند و جلوی خود را با دست بپوشاند.
شیوۀ رکوع و سجود در این‌جا نیز مثل صورت نشسته(با اشاره) خواهد بود.[1]
ضمائم:
پاسخ دفاتر مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[2]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
با هر وسیله ممکن بدن خود را بپوشاند و نماز بخواند. و اگر به هیچ نحو مقدور نیست به مقدار ممکن از پوشش اکتفا کرده و نماز بخواند.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
اگر چیزی ندارد که در نماز خود را با آن بپوشاند چنانچه احتمال دهد که پیدا می‌کند، بنابر احتیاط واجب باید نماز را تأخیر بیندازد، و اگر چیزی پیدا نکرد، در آخر وقت مطابق وظیفه‌اش نماز بخواند.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
باید نماز را با همان بخواند.
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):
اگر چیزی ندارد که در نماز خود را با آن بپوشاند چنانچه احتمال دهد که پیدا می‌کند، بنابر احتیاط واجب باید نماز را تأخیر بیندازد، و اگر چیزی پیدا نکرد، در آخر وقت مطابق وظیفه‌اش نماز بخواند.
 

---