خوش‌صدایی و خوش‌سیمایی از اموری است که مانند رنگ پوست، مقدار قد، رنگ مو و ... مرتبط با طبیعت مادی انسان است و اگرچه دعا برای هر امر مباحی با هر متن و انشائی آزاد است، اما تا آن‌جا که این تفاوت‌ها بیماری به شمار نیاید، نباید با دعا به دنبال تغییر آنها بود؛ زیرا سنت خدا بر این قرار گرفت که اموری مانند آنچه گفته شد در دنیا نسبتاً ثابت باشد و با دعاها تغییر نکند. با این وجود می‌توان از راه‌های طبیعی و دانش پزشکی و تمرین و ممارست، کیفیت صدا را بهبود داد.[1]

گفتنی است؛ برای فرد باایمان مهم‌تر از خوش‌صدا بودن، کردار نیک و دلنشینی سخنانش است که راه‌کارش آن است که خود به آنچه می‌گوید عمل کند؛ زیرا آنچه از دل برآید بر دل نشیند:

امام صادق(ع) فرمود: «مردم را به غیر از زبانتان دعوت به دین کنید، تا سعى و کوشش و درستى و پرهیزگارى و خویشتن‌دارى را از شما مشاهده کنند».[2]

البته با تمام آنچه گفته شد، نمی‌توان خوش‌صدایی را یک مزیّت و یک برتری ندانست، بلکه اموری مانند صدا و سیمای زیبا و مواردی از این دست از موهبت‌های الهی به بندگان است.

رسول خدا(ص) در این زمینه می‌فرماید: «از جمله زیباترین زیبایی‌ها، شعر زیبا و نیز صدای نغمه‌های زیبا است».[3]

و نیز «خداوند هیچ پیامبرى را مبعوث نفرموده جز این‌که خوش‌آواز باشد».[4]

هم‌چنین توصیه شده است تا آواز افراد خوش‌صدا در مسیر پیشرفت معنوی خود آنان و دیگران مورد استفاده قرار گیرد:

ابو بصیر می‌گوید که به امام باقر(ع) عرض کردم:

هرگاه قرآن را با صداى بلند می‌خوانم شیطان نزدم می‌آید و می‌گوید: تو با این‌کار نزد خانواده خودت و نیز دیگران خودنمائى (و ریا) می‌کنى؟ امام فرمود: اى ابا محمد! با صوت (و آواز) متوسطى بخوان که خانواده‏‌ات بشنوند، و آوازت را در خواندن قرآن در گلو بچرخان؛ زیرا خداى عز و جل آواز خوش را که در گلو چرخانده شود دوست دارد.[5]

[1]. «صدای خوش حضرت داود و امام باقر(ع) بدون ابزار موسیقی»، 53002؛ «صدای دلنشین امام سجاد(ع)»، 111142؛ «زیبایی چهره»، 9326.

[2]. طبرسی، علی بن حسن، مشکاة الأنوار فی غرر الأخبار، ص 46، نجف اشرف، المکتبة الحیدریة، چاپ دوم، 1385ق.

[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 615، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[4]. همان، ص 616.

[5]. همان.