حقیقت استعمال، به معنای استفاده از الفاظ و کلمات، به قصد القای معنا به ذهن مخاطب و شنونده است. مثال مناسب این موضوع، تقریباً تمام مکالماتی است که افراد در طول روز در ارتباط با دیگران به کار می‌برند. برای روشن شدن بیشتر معنا باید به جهت مخالف آن، یعنی مواردی که استعمال حقیقی نیست، توجه شود.

در مواردی؛ مانند سخن گفتن افراد در حال خواب، یا بیهوشی و... که در آن هیچ‌گونه قصدی برای القای معنا یا معناهایی که از کلام به دست می‌آید، وجود ندارد، حقیقت استعمال نیز وجود نخواهد داشت.[1]

[1]. مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، فرهنگ نامه اصول فقه، ص 425، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ اول، 1389ش.