لطفا صبرکنید
بازدید
4467
4467
آخرین بروزرسانی:
1397/07/28
کد سایت
fa90900
کد بایگانی
107645
نمایه
اعتقاد به امام معصوم(ع) عامل قبولی اعمال
طبقه بندی موضوعی
ولایت، برترین عبادت|امامت و ولایت
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
اگر خداوند متعال به برکت محبت اهل‌بیت(ع)، اعمال کم شیعیان را می‌پذیرد، پس چرا برخی از افراد، عبادات دیگر فرقه‌های اسلامی را به رخ شیعیان می‌کشند؟!
پرسش
بعضی از افراد از نمازها و اعمال دیگران تعریف می‌کنند و شیعیان و اعمال‌شان را مورد نکوهش قرار می‌دهند. با این‌که کسی که در حضور امام صادق(ع) همین کار را کرده بود، حضرت(ع) با عصبانیت فرمودند: مگر نمی‌دانی تفسیر آیه شریفه (اللَّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَوْلِیاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُون) که خداوند متعال به برکت ایمان به اهل‌بیت(ع) مؤمن را از ظلمات گناه نجات می‌دهد، با این‌که اهمال نماز و.... داشته‌اند. و اما مخالفان را اولیایشان به ظلمت و جهنم می‌برند.
پاسخ اجمالی
روایات متعددی اشاره به این واقعیت دارند که زیربناهای اعتقادی انسان نقش مهم‌‌تری در سعادت او دارند تا زیادی عبادت‌های ظاهری و اعمال:
1. ابن ابى یعفور مىگوید: «به امام صادق(ع) عرض کردم که من با مردم رفت و آمد دارم و در عجبم از گروهى که شما را دوست ندارند و پایبند به محبت دیگران هستند؛ اما با این وجود، امانتدار، راست‌گو و باوفا هستند؛ اما گروه دیگری را هم مشاهده می‌کنم که ادعای دوستی شما را دارند، اما امانت‌دارى، وفا و راست‌گویى گروه اول را ندارند. امام(ع) فرمود: کسى که پیرو امام ستم‌گری باشد که خدا او را منصوب نکرده، در حقیقت دین ندارد و کسى که واقعاً پیرو امام عادل منصوب از طرف خدا باشد، نگرانی چندانی در مورد او وجود ندارد زیرا در نهایت به مسیر نورانی هدایت خواهد شد.».[1]
2. امام باقر(ع) فرمود: «هر کس به این امید که از خداوند پاداش بگیرد، جان خود را برای عبادت کردن به سختی بیاندازد و در این مسیر از فکر و اندیشه خود و به دون این‌که امامی از سوی خدا رهبر او باشد، کمک بگیرد، تلاش و عبادت او مورد قبول خدا نیست و چنین عبادت‌‌کننده‌ای گمراه و سرگردان است و خداوند از عبادت او بیزار است».[2]
لذا تنها به دلیل این‌که گروهی از افراد، رفتارهای عبادی بیشتر و منظم‌تری انجام می‌دهند، نمی‌توان آنان را بهتر از گروه مؤمن دیگری دانست که ایمان‌شان قوی‌تر، اما اعمال ظاهری‌شان کمتر است. به عنوان نمونه در جنگ نهروان، عبادت ظاهری خوارج که بیش از چنین عبادتی از یاران امام علی(ع) بود، نمی‌توانست آنان را در رتبه بالاتری نسبت پیروان امام قرار دهد.
تمام آنچه گفته شد بدان معنا نیست که شیعیان مجازند که در عبادت خود کاهل باشند؛ زیرا در طرف مقابل، روایاتی وجود دارد که یکی از ویژگی‌های شیعیان را تلاش عبادی بیشتر آنان اعلام می‌کند:[3]
«شیعیان ما اهل پارسایى، کوشش، وفاء، امانت، زهد و عبادت هستند. مردمى هستند که در شبانه‌روز 51 رکعت نماز می‌گزارند. شب را به نماز می‌ایستند، و روزها روزه دارند، زکات می‌پردازند، و حج انجام می‌دهند و از هر عمل حرامى دور هستند».[4]
در همین راستا، شیعیان نباید به گونه‌ای رفتار کنند که حتی در ظاهر، افرادی ارزیابی شوند که به عبادات کم‌توجه می‌باشند و اگر به عنوان نمونه، یک روحانی کاروان حج، عبادات دیگران را به رخ همراهان خود کشید، هدفش آن است که شما که از نعمت ولایت برخوردارید به شکرانه این نعمت، باید تلاش عبادی بیشتری نسبت به دیگران داشته باشید.
1. ابن ابى یعفور مىگوید: «به امام صادق(ع) عرض کردم که من با مردم رفت و آمد دارم و در عجبم از گروهى که شما را دوست ندارند و پایبند به محبت دیگران هستند؛ اما با این وجود، امانتدار، راست‌گو و باوفا هستند؛ اما گروه دیگری را هم مشاهده می‌کنم که ادعای دوستی شما را دارند، اما امانت‌دارى، وفا و راست‌گویى گروه اول را ندارند. امام(ع) فرمود: کسى که پیرو امام ستم‌گری باشد که خدا او را منصوب نکرده، در حقیقت دین ندارد و کسى که واقعاً پیرو امام عادل منصوب از طرف خدا باشد، نگرانی چندانی در مورد او وجود ندارد زیرا در نهایت به مسیر نورانی هدایت خواهد شد.».[1]
2. امام باقر(ع) فرمود: «هر کس به این امید که از خداوند پاداش بگیرد، جان خود را برای عبادت کردن به سختی بیاندازد و در این مسیر از فکر و اندیشه خود و به دون این‌که امامی از سوی خدا رهبر او باشد، کمک بگیرد، تلاش و عبادت او مورد قبول خدا نیست و چنین عبادت‌‌کننده‌ای گمراه و سرگردان است و خداوند از عبادت او بیزار است».[2]
لذا تنها به دلیل این‌که گروهی از افراد، رفتارهای عبادی بیشتر و منظم‌تری انجام می‌دهند، نمی‌توان آنان را بهتر از گروه مؤمن دیگری دانست که ایمان‌شان قوی‌تر، اما اعمال ظاهری‌شان کمتر است. به عنوان نمونه در جنگ نهروان، عبادت ظاهری خوارج که بیش از چنین عبادتی از یاران امام علی(ع) بود، نمی‌توانست آنان را در رتبه بالاتری نسبت پیروان امام قرار دهد.
تمام آنچه گفته شد بدان معنا نیست که شیعیان مجازند که در عبادت خود کاهل باشند؛ زیرا در طرف مقابل، روایاتی وجود دارد که یکی از ویژگی‌های شیعیان را تلاش عبادی بیشتر آنان اعلام می‌کند:[3]
«شیعیان ما اهل پارسایى، کوشش، وفاء، امانت، زهد و عبادت هستند. مردمى هستند که در شبانه‌روز 51 رکعت نماز می‌گزارند. شب را به نماز می‌ایستند، و روزها روزه دارند، زکات می‌پردازند، و حج انجام می‌دهند و از هر عمل حرامى دور هستند».[4]
در همین راستا، شیعیان نباید به گونه‌ای رفتار کنند که حتی در ظاهر، افرادی ارزیابی شوند که به عبادات کم‌توجه می‌باشند و اگر به عنوان نمونه، یک روحانی کاروان حج، عبادات دیگران را به رخ همراهان خود کشید، هدفش آن است که شما که از نعمت ولایت برخوردارید به شکرانه این نعمت، باید تلاش عبادی بیشتری نسبت به دیگران داشته باشید.
نظرات
