در راستای آیاتی از قرآن کریم که عزّت را منحصر در پروردگار می‌دانند،[1] مناجاتی از امام علی(ع) نقل شده است که حضرتشان در آن، بندگی خدا را مایه عزت، و ربوبیت خدا را نسبت به خود مایه افتخار دانسته است. این مناجات در منابع روایی مختلف، با تفاوت‌های جزئی نقل شده است؛ مانند:
1. «إِلَهِی کَفَى لِی عِزّاً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً وَ کَفَى بِی فَخْراً أَنْ تَکُونَ لِی رَبّا».[2]
2. «کَفَانِی عِزّاً أَنْ تَکُونَ لِی رَبّاً وَ کَفَانِی فَخْراً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً».[3]
3. «إِلَهِی کَفَى بِی عِزّاً أَنْ أَکُونَ لَکَ عَبْداً وَ کَفَى بِی فَخْراً أَنْ تَکُونَ لِی رِبّا».[4]
از لحاظ ادبی و قواعد ادبیات عرب، هر سه نقل، صحیح بوده و با وجود تفاوت‌های مختصری که دارند، هر سه عبارت آن نیز به یک معنا هستند؛ از این‌رو نیازی نیست که یکی را بر دیگری ترجیح داد. اما به هر حال، گزارش اول که شیخ صدوق آن‌را نقل کرده است، قدیمی‌ترین منبعی است که اکنون در دسترس ما است.

---