1. همان‌گونه که از نام «شرح اشارات» پیدا است، این کتاب، شرحی بر کتاب «الاشارات و التنبیهات» ابن سینا بوده،[1] و کتاب مستقلی برای خواجه نصیر طوسی نیست. در همین راستا باید گفت که بیشترین انتظار از کتاب‌هایی که به عنوان شرح کتاب‌های دیگر به نگارش در می‌آید، این است که مقاصد مؤلف آن کتاب شرح و توضیح داده شود که خود خواجه نیز به این موضوع اشاره کرده است.[2]
2. مطلب دیگری که در مورد «شرح اشارات» باید در نظر داشت آن است که فخر رازی که از دانشمندان قبل از خواجه نصیر بود نیز کتابی در شرح اشارات تألیف کرد. وی هرچند در تألیف خودش به نکات ارزش‌مندی در توضیح کتاب«اشارات» پرداخت، ولی در موارد بسیاری به‌ جای شرح و توضیح، تا اندازه‌ای به طرح اشکال و ایراد از مصنف پرداخت که به تعبیر خواجه طوسی، برخی به زبان طنز  گفته‌اند که او کتابش را به جای شرح اشارات باید جرح اشارات نام می‌گذاشت![3] 
3. در هر صورت تلاش عمده‌ی خواجه طوسی در کتاب «شرح اشارات»، تبیین مقاصد بوعلی و فلسفه‌ی مشاء بود. البته روشن است که این بدان معنا نیست که وی هیچ‌‌یک از مطالب آن کتاب را قبول نداشته و تنها از این باب به شرح و بسط آن پرداخته است که در جامعه علمی آن روز، این امکان وجود نداشت که بدون توجه به کتاب «اشارات»، نظر مستقل خود را مطرح کرد، بلکه باید گفت که اصول کلی و مطالب اصلی کتاب اشارات بوعلی، مورد پذیرش خواجه نیز بوده است، نهایت این‌که ممکن است خواجه در برخی موارد جزئی، نظر دیگری داشته ولی چون در مقام توضیح مطالب کتاب اصلی بوده، ضرورتی برای طرح آن در شرح خود ندیده است.  
4. اما کتاب «تجرید الاعتقاد» تألیف مستقل خواجه نصیر است؛ از این‌رو انتظار می‌رود که وی در این کتاب آراء و نظریات شخصی خود را بیان کند.