با جست‌و‌جویی که در منابع داشتیم، عین روایت مطرح شده در پرسش، در روایات دیده نشده است، اما چنین عبارتی را می‌توان برداشت آزاد و صحیحی از مجموعه آموزه‌های دینی دانست که ناظر به آن است که خدای متعال هنگام شنیدن نوای یک بنده، به چیز دیگری مشغول نمی‌شود. و نیز روایاتی که عدم تمرکز و توجه کامل به خدا در نماز را نشانه‌ای از آن می‌داند که گویا بنده، شریکانی برای خدا نیز در نظر گرفته است:[1]

1. پیامبر(ص): «هر زمانی بنده در نماز می‌ایستد، خدا می‌گوید: ای بنده من! به دنبال چه کسی(غیر از من) هستی و چه فرد (دیگری) را می‌جویی؟! آیا به دنبال خدایی غیر از من می‌باشی و آیا همتایی غیر از من می‌طلبی؟!».[2]

2. امام علی(ع): «یا مَنْ لَا یشْغَلُهُ شَی‏ءٌ عَنْ شَی‏ءٍ وَ لَا سَمْعٌ‏ عَنْ‏ سَمْعٍ»؛[3] اى خداوندى که توجه به یک چیز، تو را از توجه به چیزهای دیگر باز نمی‌دارد و شنیدن یک دعا، مانع از آن نمی‌شود که دعاهای دیگر را نیز بشنوی!

3. امام صادق(ع): «هر گاه بنده در نماز رو به سمتی کند یا دیگران را در دل خود وارد کند، خدا او را مخاطب قرار داده و می‌فرماید: اى بنده من! به سوی چه کسی نظر می‌کنى؟! کسی براى تو بهتر از من نیست. پس اگر سه مرتبه نظر خود را به سوی غیر خدا کند، پروردگار نیز نظر شفقت و مرحمت خود را از او برداشته و دیگر توجهی به او نمی‌کند.[4]

4. امام صادق(ع): «هرگاه بنده در نماز خود تکبیر می‌‌گوید، خدا نیز به او روی ‌آورده و فرشتگانش را بر او می‌گمارد تا قرآن را از او بگیرند(نماز او را تحویل بگیرند)، اما اگر در نماز خود از یاد خدا دوری کند، خدا نیز از او رو برگردانده و او را به فرشتگانش واگذار می‌کند.[5]

[1]. «بی‌توجهی در نماز و عقوبت آن»، 105654؛ «ویژگی‌های سبک‌شمارندگان نماز»، 63315؛ «آثار و برکات نماز اول وقت و سبک نشمردن نماز»، 33705؛ «آثار و برکات معنوی و مادی نماز»، 9593.

[2]. عسکری، امام ابو محمد حسن بن علی، التفسیر المنسوب الی الامام العسکری، ص 524، قم، مدرسه امام مهدی، چاپ اول، 1409ق.

[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 594، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[4]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 303، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.

[5]. شیخ طوسی، محمد بن حسن‏، امالی، ص 693، قم، دار الثقافة، چاپ اول، 1414ق.