برای انعقاد هر قراردادی لازم است طرفین آن قرارداد، قصد و ارادهٔ ایجاد قرارداد را داشته باشند. علاوه براین لازم است این قصد و اراده، بیان شود تا معلوم گردد که شخص، قصد انعقاد معامله را دارد.
چیزی که نشانگر قصد و ارادهٔ طرفین قرارداد است ایجاب و قبول نامیده شده و هر قراردادی با ایجاب و قبول منعقد می‎شود. مثل اینکه در عقد بیع، فروشنده بگويد: اين كالا را به صد تومان به تو فروختم و خريدار بگويد: پذيرفتم يا بگوید آن را به اين قيمت خريدم.[1]
بنابراین، «ایجاب» پیشنهاد انجام یک معامله به شخص دیگر است و شخصی که چنین پیشنهادی را اعلام می‎نماید «موجب» نامیده می‎شود. «قبول» نیز عبارت است از رضایت به ایجابِ ابراز شده برای انعقاد قرارداد و به شخصی که ایجاب را می‎پذیرد «قابل» می‎گویند.[2]
لازم به تذکر است، با توجه به روایات در این زمینه، ایجاب و قبول دارای احکام و شرایطی است که در کتب فقهی به صورت مفصل به آن پرداخته شده و با توجه به تنوع قراردادها و عقود، برخی از این شرایط متفاوت خواهد بود.

---