اساساً قضاوت در مورد رفتار دیگران چندان مورد توصیه تعالیم دینی نیست. امام على(ع) در این زمینه می‌فرماید: خوشا به حال کسى که زشتى و بدى خودش، او را از زشتی‌هاى مردم منصرف کند.[1]
البته در مواردی که علم و یقین به برخی رفتارها و رویکردهای افراد داشته باشیم، که به نوعی در ارتباط با حقوق جامعه و مردم باشد می‌توانیم قضاوت کنیم. و در برخی موارد - مانند انتخاب نمایندگان مجلس، رییس جمهور، اعضای شوراهای اسلامی، افراد قیم بر اموال یتیمان و ... - حتی لازم است که قضاوتی در مورد آنان داشته باشیم. این قضاوت‌ها، اما نباید بر اساس حدس و گمان باشد، بویژه افرادی که زندگی سالمی داشته‌اند.
 امام علی(‏ع) در این باره می‌فرماید: عادلانه نیست که با تکیه بر ظن و گمان در مورد افراد مورد اعتماد قضاوت کنیم «لَیسَ مِنَ العَدلِ القَضَاءُ عَلَی الثَّقَةِ بِالظَّنِّ».[2]

---