«زهیر بن‏ قین‏ بن حارث بن عامر» که با القاب «أنمارى» و «بجلی» نیز شناخته می‌شد، از بزرگان ساکن کوفه به شمار می‌آمد. او ابتدا نسبت به امام علی(ع) و اهل بیت(ع) نظر مساعدی نداشت، اما اتفاقاً در مسیری با امام حسین(ع) که عازم کوفه بود، روبرو شده و امام از او خواست تا با ایشان همراه شود. زهیر در پذیرش این پیشنهاد مردّد بود تا آنکه همسرش «دیلم بنت عمرو» او را تشویق به پیوستن به سپاه امام کرد و از اینجا بود که مسیر زندگی او تغییر یافت و در نهایت یکی از برجسته‌ترین شهدای کربلا شد. زهیر از آنجا که شخصیت سخنوری بود، سخنانی حماسی از او خطاب به امام حسین(ع) و نیز در برابر سپاه دشمن گزارش شده است. او در روز عاشورا فرماندهی بخشی از سپاه امام را بر عهده داشته و بعد از نبردی سرافرازانه به شهادت رسید و امام بر پیکرش حاضر شد و برایش دعا کرد.