واژه‌های «بحر، بحار»، «یم» و «نهر، انهار» به معنای رودها و دریاها به مناسبت‌های مختلف بارها در قرآن کریم مورد استفاده قرار گرفته است که در هر مورد اشاره به نعمت ویژه، یا اشاره به حادثه و اتفاقی قابل دقت و تأمل برانگیز دارد. آن‌جا که رود‌ها و جوی‌های روان در زیر درختان بهشتى را توصیف می‌کند، از الفاظی؛ مانند «نهر» و «انهار» استفاده کرده، و آن‌جا که از تلاطم دریاها، رودها، و آمیخته شدن آب‌های شیرین و گوارا با آب‌های شور، و یکی شدن همه‌ی درياها در يک دريا،در آستانه‌ی قیامت سخن می‌گوید، واژه‌ی «بحار» را به کار می‌گیرد:«وَ إِذَا الْبِحارُ سُجِّرَت». و در داستان انداختن موسی(ع) در رود نیل، و غرق شدن فرعون و فرعونیان در دریا تعبیر به «یم» می‌کند: «فَاقْذِفِيهِ فىِ الْيَم». «فَانتَقَمْنَا مِنهْمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فىِ الْيَمّ‏».