14020
«سجود» یک واژهی قرآنی است که در آیات مختلف با تعابیر گوناگون آمده است. سجده در آیات قرآن کریم گاه میتواند به معنای کل نماز باشد، از باب نامگذاری کل به اسم جزء؛ یعنی چون سجود، از ارکان و اجزای مهم نماز است؛ بدین سبب سجود ذکر شده و از آن ارادۀ نماز شده است. و این امر در صناعت ادبی مرسوم و بدون اشکال است. البته، در برخی آیات مراد از سجود، خود سجده است که نمادی از شکر است.
لغتشناسان سجود را به خضوع و سر فرود آوردن معنا کردهاند، اما در آموزههای دینی و فقه اسلامی به پیشانىنهادن بر زمین یا آنچه از زمین میروید به شرط آنکه خوردنی و پوشیدنی نباشد، سجده میگویند. بر اساس روایات، سجده حد اعلاى عبادت در بنیآدم است. و بنده از هر جا نزديکتر به خدا، زمانی است كه در حال سجده باشد. و هيچ بندهاى نیست كه براى خدا سجدهای انجام دهد، مگر اينكه خدای متعال به بركت آن سجده یک درجه مقام او را بالا میبرد، گناهى از او پاک میکند و حسنهاى در نامه عملش ثبت مینمايد.
سجده به قصد عبادت و پرستش مخصوص خدای متعال است. سجده در نماز از اجرای واجب است و دو سجده یک رکن محسوب میشود.
برای دریافت اطلاعات فقهی مرتبط با سجده به احکام سجده در بخش فقه و احکام مراجعه فرمایید.