جنگ حنین، در شوال سال هشتم هجری، در منطقه‌ای به نام «حنین» در نزدیکی مکه، برای مقابله با شورش قبایل «هوازن» و «ثقیف» رخ داد.پس از فتح مکه در سال هشتم هجری، به پیامبر اسلام(ص) خبر رسید که جنب و جوشى در میان این قبایل پدید آمده و تماس‏‌هاى‏ خصوصى میان سران و اشراف آنان صورت می‌گیرد. آنان بر این باور بودند که محمد تاکنون با گروهی که آشنا به جنگ باشند به نبرد برنخاست و ما چون نیروهای جنگ‌آزموده‌ای هستیم، پیامبر(ص) در نبرد با ما شکست خواهد خورد!

نتیجه‌ی تحرکات و توافق دو قبیله این شد که آنان پیش‌دستی کرده و قبل از نزدیک‌شدن مسلمانان، خود به سراغ آنان بروند. در این نبرد، ابتدا مسلمانان به جمعیت انبوه خود مغرور گشته، از یاد خدا غافل شده و تاکتیک‏هاى نظامى را فراموش کردند، که همین موجب شکست اولیه آنان شد، ولی با تدبیر پیامبر خدا(ص) و مجاهدت‌های برخی اصحاب؛ مانند علی بن ابی‌طالب(ع) و عباس عموی پیامبر، سرانجام جنگ با پیروزی سپاه اسلام پایان یافت.

این نبرد از معدود نبردهایی است که در قرآن کریم از آن به صراحت یاد شده و در آیه 25 سوره توبه و آیات بعدی آن بدان پرداخته شد.