قرعه از جمله قواعد معروفی است كه در بسيارى از ابواب فقه - چه در منازعات چه در غير منازعات - به كار می‌رود و اندیشمندان دانش فقه در موارد فراوانی به آن تمسک کرده‌‌‌اند.

اين قاعده، هم داراى مدرک قرآنی است و هم مستند روایی دارد. علاوه بر اينها اجماع علما را به همراه داشته و عمل به مقتضای آن، یک حكم عقلايى است. به اين معنا که عقلا، در صورت بسته‌شدن تمام راه‌‌ها، قرعه را راهی برای رسیدن به واقع‌ می‌دانند و به وسيلهٔ آن رفع مشكل و اشتباه می‌‌‌كنند.

دلیل قرآنی بر حجیت و امضای قرعه، سخن خدای متعال دربارۀ حضرت یونس(ع) است که می‌‌‌فرمايد: «فَسٰاهَمَ فَكٰانَ مِنَ الْمُدْحَضِينَ»؛ حضرت يونس(ع) با آنها (اهل کشتی) قرعه كرد و در اين قرعه مغلوب شد.

همچنین قرآن کریم تعیین کفیل برای حضانت از حضرت مریم(س) را توسط قرعه معرفی می‌‌‌کند؛ چرا که افراد متعددی خواستار این کفالت بودند و در نهایت قرعه به نام حضرت زکریا(ع) افتاد.

همان‌طور که اشاره شد، برخی روایات نیز مؤید مسئله قرعه بوده و آن‌‌را راهی برای برون‌‌رفت از مسائل مشکل، بیان می‌‌‌کنند.