[1]. البته باید توجه داشت این تعبیرات(فلسفه‌ی مضاف به علم) گاهى از طرف کسانى به کار مى‌‏رود که واژه علم را به علوم تجربى اختصاص داده‌‏اند و واژه فلسفه را در مورد رشته‌‏هایى از معارف و معلومات انسانى به کار مى‌‏برند که به وسیله تجربه حسى قابل اثبات نیست، چنین کسانى به جاى این‌که مثلاً بگویند علم خداشناسى، خواهند گفت فلسفه خداشناسى یعنى ذکر مضاف الیه براى فلسفه فقط به منظور نشان دادن نوع مطالب مورد بحث و اشاره به موضوع آنها است.
همچنین کسانى که مسائل عملى و ارزشى را علمى نمى‌‏دانند و براى آنها پایگاه عینى و واقعى قائل نیستند، بلکه آنها را صرفاً تابع میل‌ها و رغبت‌هاى مردم مى‌‏پندارند بعضاً این‌گونه مسائل را وارد قلمرو فلسفه مى‌‏کنند و به جاى این‌که مثلاً بگویند علم اخلاق مى‌‏گویند فلسفه اخلاق یا به جاى این‌که بگویند علم سیاست مى‌‏گویند فلسفه سیاست. ر. ک: مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش فلسفه، ج1، ص 68، سازمان تبلیغات اسلامی، تهران، چاپ دوم، 1366ش.

[2]. ر.ک: همان.

[3]. ر.ک: هادوی تهرانی، مهدی، مکتب و نظام اقتصادی اسلام، ص 31، مؤسسه خانه خرد، قم، چاپ دوم، 1283ش.