گزارش‌هایی بیانگر آن است که حضرت زهراء(س) از نورانیتی معنوی برخوردار بودند که هم آثار بابرکتی برای جامعه داشته و هم برای اهل آسمان‌ها قابل مشاهده بود:
1. امام صادق(ع) فرمود: «براى این که خدا آن بانو را از نور با عظمت خود آفرید. موقعى که درخشید، آسمان‌ها و زمین به نور او روشن شد. چشم‏هاى ملائکه خیره شد و گفتند: پروردگار ما! این چه نورى است. خدا فرمود: یکى از نورهاى من است که آن‌را در آسمان خود جاى دادم. این نور را از عظمت خویشتن آفریدم، من این نور را از صلب یکى از پیامبرانم که او را بر تمام انبیا برترى داده‏ام، خارج می‌کنم. از این نور امامانى به وجود می‌آورم که براى امر و دین من قیام می‌کنند و به راه راست هدایت خواهند شد، هنگامى که وحى من قطع شود».[1]
2. حضرتش در جایی دیگر فرمودند: «هر گاه فاطمه(س) در محراب عبادت مى‏ایستاد و به عبادت مشغول می‏شد، نور او براى اهل آسمان می‏درخشید، همان‌طور که ستارگان براى اهل زمین مى‏درخشند».[2]
از طرف دیگر، روایاتی نیز وجود دارد که در آنها به نورانیت مادی حضرتشان که قابل مشاهده برای عموم مردم بود نیز اشاره شده است که به یکی از آنها اشاره می‌کنیم:
امام صادق(ع) در مورد علت نامیده شدن حضرت زهراء(س) به این نام فرمود: براى این‌که نور حضرت زهراء روزى سه مرتبه براى علی(ع) می‌درخشید. مردم مدینه در هنگام نماز صبح نور سفید، در هنگام نماز ظهر نور زرد و در هنگام نماز مغرب نور سرخ می‌دیدند و از این نور تعجب می‌کردند؛ لذا نزد پیامبر(ص) می‌آمدند و در مورد این نور سؤال می‌کردند. پیامبر(ص) آنان را به سمت خانه حضرت زهراء می‌فرستاد. وقتى متوجه خانه آن حضرت(س) می‌شدند، می‌دیدند ایشان بر سر سجاده عبادت نشسته و نور صورت وى از محراب عبادتشان به آسمان بلند می‏شود.[3]
صرف نظر از سند روایت، اصل اینکه فردی به صورت اعجازآمیز از نورانیتی مادی نیز برخوردار باشد، مخالف با آموزه‌های دینی نیست و مشابه آن‌را می‌توان در معجزه حضرت موسی(ع) دید که دستشان گاه از لحاظ فیزیک مادی نیز تغییر ‌می‌کرد:
«وَ اضْمُمْ‏ یدَک إِلى‏ جَناحِک تَخْرُجْ بَیضاءَ مِنْ غَیرِ سُوءٍ آیةً أُخْرى‏»؛[4] و دست خود را به پهلویت ببر، سپیدِ بى‏گزند برمى‏آید، [این‏] معجزه‏اى دیگر است.[5]
در همین راستا گزارش موجود در پرسش که منسوب به عائشه همسر پیامبر(ص) است، در برخی منابع تاریخی و روایی وجود دارد:
 «کنا نخیط و نغزل و ننظم الإبرة باللیل فی ضوء وجه فاطمة»؛[6]
(ما شب‌ها، با استفاده از نور صورت فاطمه(س) خیاطى و بافندگى کرده و نخ و سوزن خود را تنظیم می‌کردیم).

---