یک. با تحقیق و جست‌وجویی که در منابع حدیثی شیعه انجام شد، چنین حدیثی یافت نشد، و هیچ فقیهی نیز به چنین چیزی برای دوری از نامحرم استدلال نکرده است. وانگهی، سخنرانی‌های عمومی این دو بزرگوار با این که از شدّت و حرارتی سیاسی برخوردار بود، در تاریخ چنین چیزی گزارش نشده که در این سخنرانی‌ها ریگ و سنگریزه بر دهان می‌گذاشتند.

دو. همچنین ارزش و مقام والای حضرت فاطمه(س) و حضرت زینب(س) به این گونه مسائل نبوده است، بلکه آنها زندگی خویش را در موقعیّت‌های گوناگون بر اساس تکلیف الاهی و تصمیم‌گیری بر مبنای شناخت دقیق و درست از دین و احکام الاهی قرار می‌دادند. لذا بانوانی که فاطمه و زینب کبری(س) را الگوی خود قرار داده باشند، باید زندگی خویش را بر اساس قرآن و عترت و نیز فهم و شناخت درست از آنان تنظیم کنند و در درک تکالیف و احکام الاهی در همه‌ی موقعیّت‌های زندگی فردی و اجتماعی هوشیار باشند تا در مسیر صحیح زندگی و سعادت و خوشبختی دنیوی و اخروی قرار گیرند. در این راستا، احکام و موازینی درباره‌ی صحبت کردن با نامحرم و یا سخنرانی نمودن در میان نامحرمان، از سوی شارع مقدس تعیین شده –چه واجب و چه مستحب- که در اینجا به گوشه‌ای از آنها در نمایه‌های زیر ارجاع داده می‌شود:

1. «صحبت غیر مستقیم با نامحرم»، سؤال 1408

2. «حکم شنیدن صدای زن نامحرم در گذشته و حال»، سؤال 3034

3. « برخورد مناسب با مردان نامحرم»، سؤال 9960

4. « زن و حضور در اجتماع»، سؤال 23898