غیر متناهی اگر به این معنا باشد که محدود به هیچ حدی نباشند، حتی حد مخلوقیت، فقر و نیاز، باید گفت که هرگز هیچ موجودی غیر از خداوند از این حد فراتر نرفته و از این حیث تفاوتی بین اهل بیت(ع) و سایر انسان ها نیست. بنابر این، هیچ مخلوقی غیر از خدا از هرحیثی فراتر از حد و حدود نیست.

یعنی همه آیات کبرای الاهی و مثال های اعلای خدا در عالم هستی، مقید به قید عبودیت خدا هستند، و اگر به نهایت کمال و جمال رسیده اند؛ به دلیل کامل بودنشان در عبودیت خدا است. هرچه این عبودیت و افتقار (ابراز نیاز به درگاه خدا) در موجودات شدیدتر باشد، وسعت وجودی آنان زیادتر خواهد بود. هرچند این وجود غیر مستقل و وابسته به خدا است؛ از این رو است که فرموده اند: "عبودیت جوهره ای است که کنه آن ربوبیت است"؛[1] یعنی از کمال عبودیت است که یک موجود خلیفه خدا شده و احاطه وجودی بر ماسوی الله پیدا می کند.

ولی اگر منظور از بی نهایت خارج بودن کمالات آنها از حد توهم و تصور ما باشد، باید گفت؛ این صفات در اهل بیت(ع) چون برخاسته از تجلی الاهی است، نهایت آن هم برای ما قابل تصور نیست. همچنان که علی (ع) فرمود: "در مورد ما قائل به خداوندی نباشید و آن گاه در فضل ما هرچه خواهید بگویید؛ چرا که شما به کنه آنچه خداوند به ما عطا کرده است، دست نخواهید یافت".[2]