خلقت نوری با آن توصیف‌ها و شرح و بسط‌هایی که در روایات آمده در قرآن وجود ندارد؛ هر چند واژه‌ی نور در قرآن چندین بار تکرار شده است که مقصود از آن، وجود لطیف و مصفا و بدون آلودگی است که هم خود روشن است و هم آشکار کننده حقایق دیگر است؛[1] لذا می‌توان گفت خداوند هر آنچه نور است را به خودش نسبت داده است.[2] بر این اساس چون وجود پیامبر(ص) و اهل ‌بیت(ع) از آن جهت که وجودی مصفا و بدون آلودگی هستند، هم خودشان روشن بوده و هم روشنگر دیگر حقایق‌اند، نور هستند و دارای خلقت نوری می‌باشند. در نتیجه آنچه در روایات آمده،[3] می‌تواند هماهنگ با قرآن باشد؛ علاوه بر این‌که تحلیلات عقلی و عرفانی نیز با آن هماهنگ است؛[4] و این‌گونه روایات را نمی‌توان از اسرائیلیات دانست.[5]

[1]. از ویژگی‌های ممتاز نور آن است که هم ذاتا روشن است و هم روشن‌گر چیزهای دیگر است. جوادی آملی، عبدالله، تسنیم تفسیر قرآن کریم، ج 1، ص 35، قم، نشر اسراء، چاپ سوم، 1381ش. 

[2]. «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض»،(نور، 35)؛ «وَ مَنْ لَمْ یجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُورٍ»،(نور،40)؛ «یریدُونَ لِیطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ کرِهَ الْکافِرُونَ»،(صف، 8)؛ «یریدُونَ أَنْ یطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ یأْبَی اللَّهُ إِلاَّ أَنْ یتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ کرِهَ الْکافِرُونَ»،(توبه، 32).

[3]. ر. ک: «تقدم وجود نوری پیامبر برآدم»، 4378.

[4]. ر. ک: «خلقت نورانی پیامبر(ص)»، 24275.

[5]. ر. ک: «روایات اسرائیلیات»، 31615.