یکی از کسانی که در رکاب امام حسین(ع) به شهادت رسید،[1] ابو عمرو،[2] شبیب بن عبدالله نهشلی[3] خثعمی،[4] از قبیله‌ی بنی‌نفیل بن دارم است.[5]

گرچه طبیعی است که ایشان در زمان حیات امام علی(ع) و امام حسن(ع) زنده بوده و در همین راستا برخی از کتاب‌های متأخر وی را از اصحاب آن دو حضرت شمرده‌اند،[6] اما گزارشی از ایشان در آن زمان وجود ندارد. به هر حال، ایشان از اصحاب سید الشهداء بوده[7] و از ویژگى‏هاى بارز او شب‌زنده‌داری و زیاد نماز ‌خواندن بود.[8]

در شجاعت وی گفته‌اند، روز عاشورا سخت و دلاورانه می‌جنگید و بر هر گروهى هجوم مى‏برد، آنان را فرارى می‌داد و صف‌‏ها را از هم می‌گسست، و سپس به سوى امام حسین(ع) بازمی‌گشت[9] و چنین رجز می‌خواند:

«أَبْشِرْ هُدِیتَ‏ الرُّشْدَ تَلْقَى‏ أَحْمَدَا       فِی جَنَّةِ الْفِرْدَوْسِ تَعْلُو صُعُداً»؛

(بشارت باد بر خودم! به مسیر حق رهنمون شدی! پیامبر را در بهشت فردوس ملاقات خواهی کرد! به مقام‌های بالا خواهی رسید!).[10]

شبیب هم‌چنان در میدان بود تا «عامر بن نهشل» از سوى سپاه اموى به سوى او رفت‏ و بعد از پیکارى سخت او را به شهادت رساند و سر ایشان را از بدنش جدا نمود.[11]

در زیارت‌نامه شهدا در روز عاشورا این‌گونه از او تجلیل شده است: «السَّلَامُ عَلَى شَبِیبِ‏ بْنِ‏ عَبْدِاللَّهِ‏ النَّهْشَلِی‏».[12]

[1]. «شهدای قیام عاشورا»، 28614.

[2]. ر. ک: ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الأحزان، ص 57، قم، مدرسه امام مهدی عج، چاپ سوم، 1406ق.

[3]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب ع، ج 4، ص 78، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، 1379ق.

[4]. مثیر الأحزان، ص 57.

[5]. رسان، فضیل بن زبیر، تسمیة من قتل مع الحسین ع، ص 153، قم، آل البیت‏، چاپ دوم‏، 1406ق.

[6]. السید عبد المجید الحسینی الحائری الشیرازی‏، ذخیرة الدارین فیما یتعلق بمصائب الحسین ع و اصحابه‏، ص 391، قم، زمزم هدایت‏، بی‌‌تا.

[7]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، الابواب(رجال طوسی)، محقق، مصحح، قیومی اصفهانی، جواد، ص 101، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ سوم، 1427ق.

[8]. مثیر الأحزان، ص 57.

[9]. همان.

[10]. همان.

[11]. ر. ک: همان؛ ابن نما حلی، جعفر بن محمد، در سوگ امیر آزادی (ترجمه مثیر الأحزان)، ص 210- 211، قم، حاذق، چاپ اول، 1380ش.

[12]. ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، محقق، مصحح، قیومی اصفهانی، جواد، ص 493، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1419ق.