هنگامی که فردی در صدد بیان یک حکم بوده و تنها شیوه خاصی را برای انجام آن ارائه کرده و مدل دیگری را ارائه نمی‌کند، برداشت عموم مردم آن خواهد بود که تنها همین روش باید مورد عمل قرار گیرد و مجاز بودن روش‌های دیگر نیاز به دلیل دارد.[1]

علاوه بر آن‌که در برخی روایات، برخی روش‌های معمول در وضو صریحاً نفی می‌شود:

1. امام باقر(ع) در مورد حد شستن صورت در وضو فرمود: حد صورت مقدارى است که خدا فرموده است و شستن آن‌را دستور داده و شایسته نیست که به آن بیافزاید و یا از آن کم نماید. حد آن مقدارى است که انگشت میانه و ابهام (شست) پیرامون آن‌را بگیرد و از رستنگاه موى سر تا چانه، و آنچه این دو انگشت از صورت می‌گیرد، روى محسوب مى‏شود و بیرون از آن جزء صورت‏ نیست.... و حد شستن دو دست از آرنج تا سر انگشتان است و حد مسح سر عبارت است از مسح با سه انگشت چسبیده بهم از جلوى سر است و حد مسح دو پا عبارت است از آن‌که دو کف دست خود را بر سر انگشتان پایت قرار دهى و آنها را به سوى کعبین(قوزک) بکشى و مسح پاى راست را پیش از پاى چپ شروع می‌کنى و این مسح (سر و پا) با مقدارى از ترى که در دست باقیمانده بدون آن‌که دوباره به آن آب بزنى، صورت می‌گیرد.[2]
2. امام باقر(ع) فرمود: «براى وضو حدى مقرر شده است و اگر کسى از حد مقرر آن تجاوز کند، اجر و پاداشى نخواهد داشت».[3]
3. زراره از امام باقر(ع) پرسید که برخی از مردم می‌گویند که داخل گوش جز صورت است و پشت آن نیز بخشی از سر به شمار می‌آید. امام(ع) فرمود بر داخل و پشت گوش غسل(شستن در هنگام وضو) و مسح نیست.[4]

[1]. «وضو ی پیامبر(ص) »، 6236؛ «شیعه و مسح پا»، 9853؛ «کیفیت ومبطلات وضو در مذهب اهل سنت»، 30911؛ «شستن دستها در وضو»، 1959؛ «معنای کلمۀ «الی» در آیۀ وضو»، 341؛ «شرایط و احکام وضو»، 19471.

[2]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 44، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.

[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 3، ص 21، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[4]. کافی، ج ‏3، ص 29.