در منابع روایی گزارش‌هایی نقل شده است که نشان از علاقه و محبت پیامبر(ص) به زنان دارد:

1. «جُعِلَ قُرَّةُ عَیْنِی فِی الصَّلَاةِ وَ لَذَّتِی فِی الدُّنْیَا النِّسَاءُ».[1] روشنی چشم من در نماز بوده و در این دنیا از همنشینی با زنان لذت می‌برم.
2. «حُبِّبَ إلیَّ من دنیاکم الطیب و النساء وجعل قرة عینی فی الصلاة».[2] از دنیای شما عطر و زنان در نظر من خوش‌آیند است و روشنى چشم من در نماز قرار گرفته است.

مشخص است که منظور رسول خدا(ص) در این سخنان، تنها بانوان خاصی نیستند، بلکه حضرتشان به عنوان یک الگو به دیگر مردان اعلام می‌کند که من معطر‌بودن و هم‌نشینی با زنان را دوست‌دارم، پس شما نیز این‌چنین باشید و به زنان که در کنار شما گل سرسبد عالم آفرینش و مایه‌ی آرامش زندگی هستند، مهر بورزید.

هنگامی که پیامبر(ص) در این روایت، زن را در کنار عطر قرار می‌دهد، نشان از توجه آن‌حضرت به جنس زن دارد، نه یک زن خاص. البته طبیعی است که همسران و کنیزان پیامبر(ص) مصادیق مشروعی بودند که روابط زناشویی با آنان مجاز بود. آن‌حضرت به دختران خود و بالاتر از همه به فاطمه زهرا(س) محبت ویژه داشتند و با رعایت حدود شرعی، محبت خود را از بانوان مؤمنی مانند فاطمه بنت اسد دریغ نمی‌داشتند.[3]

[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 5، 321، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[2]. شیخ صدوق، خصال، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 165، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1362ش.

[3]. ر. ک: «علاقه به همسر و محبت داشتن نسبت او»، 46476؛ «بررسی روایات مربوط به دوستی یا دوری از زنان»، 2187.