1. «خبث» به معنای بدی و پلیدی است و در اصطلاح فقهی، «نجاست خبثیّه» به انواع نجاست‌های ظاهری اطلاق می‌شود که موجب نجس‌ شدن ظاهر بدن انسان و دیگر اشیاء می‌شود.

نجاساتی؛ مانند ادرار، خون، مدفوع، شراب، مردار، سگ، خوک و ... از جمله نجاسات خبثیّه به شمار می‌روند. این نوع نجاسات از طریق تطهیر با آب و دیگر مطهرات، برطرف می‌شوند که در این هنگام گفته می‌شود که «طهارة خبثیّه» و یا «طهارت از خبث» حاصل شده است.

2. «نجاست حدثیّه» به نوعی از پلیدی باطنی انسان اطلاق می‌شود که بر اثر خارج شدن ادرار، مدفوع، منی، خون حیض و امثال آن حادث می‌شود و در این هنگام، حتی اگر ظاهر بدن نیز کاملا پاک شود، نوعی از پلیدی در درون انسان باقی می‌ماند که با «طهارة حدثیه» و یا «طهارت از حدث» برطرف خواهد شد.

در همین راستا، این نوع ناپاکی‌های درونی و یا «نجاست حدثیه»، از طریق وضو گرفتن، غسل کردن و یا تیمم بدل از وضو و غسل، برطرف ‌شده و به «طهارت حدثیه» تبدیل می‌شود.

از جمله تفاوت‌های این دو نوع خباثت و طهارت آن است که در انجام طهارت از «نجاست خبثیّه»، نیازی به «قصد قربت» نیست. به عنوان نمونه، اگر لکه خونی را به وسیله آب از بدن بزداییم، طهارت حاصل خواهد شد، حتی اگر «قصد قربت» نداشته باشیم؛ برخلاف طهارت از «نجاست حدثیّه» که باید با «قصد قربت» انجام شود.[1]

[1]. ر. ک: هاشمی شاهرودی، محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ج 3، ص 426، قم، مؤسسه دائرةالمعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل‌بیت، چاپ اول، 1426ق؛ غدیری، عبدالله، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیه، ص 154 و 127، بیروت، دار الرسول الاکرم(ص)، چاپ اول، 1418ق.