وارث، در فقه و حقوق به هر فردی گفته می‌شود که از مرده‌ای ارث می‌برد.

وارث‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند: نسبی و سببى.

1. «وارثان نسبى»: به افرادی که از ابتدا در یک طایفه و فامیل بوده و با میت رابطه نسبی و نژادی دارند، وارثان نسبی گفته می‌شود. وارثان نسبی را به سه دسته‌ تقسیم می‌کنند:

 فرزندان، پدر و مادر و برادران و خواهران.

2. «وارثان سببی»: وارثان سببی افرادی هستند که از راه‌هایی غیر از نسبت نژادی با مرده پیوند داشته و به دلیل چنین پیوندهایی، از او ارث می‌برند.

افرادی که به دلیل ازدواج، ولاء عتق، ضمان جریره، و ولاء امامت ارث می‌برند، وارث سببی هستند.

گفتنی است؛ تنها موردی که وارث سببی با وارث نسبی جمع می‌شود، در زن و شوهر است؛ یعنی زن و شوهر در برخی موارد هم می‌توانند وارث نسبی یکدیگر باشند و هم وارث سببی و در غیر این مورد، یک فرد نمی‌تواند هم وارث سببى و هم وارث نسبى باشد.[1]

[1]. ر. ک: شهید اول، اللمعة الدمشقیة، کتاب الارث، تصحیح و تعلیق، کلانتر، سید محمد، ج 8، ص 20- 25، بیروت، دار العالم الاسلامی.