اگر در عبارتی از اصطلاح «اجماع مسلمین» استفاده شد، ناظر به اتفاق نظر همه مسلمانان یک عصر بر امرى از امور دینى است؛ یعنى حتى یک نفر از مسلمانان در این مورد مخالف نیست.[1] و چنین اجماعی شامل تمام طوائف مسلمانان خواهد شد.

مستند این اجماع نزد اهل‌سنت حدیث «لا تجتمع امتى على خطأ»؛(امت من بر خطا اجتماع نمی‌کنند)، بوده و از نظر شیعه، چون از اجماع همه مسلمانان یک عصر، رأى امام معصوم(ع) نیز به دست می‌آید، این اجماع حجت است.

گفتنی است؛ اصطلاح «اجماع مسلمین»، با توجه به آن‌که کلمه «اجماع» به «مسلمین» اضافه شده، ظهور در آن دارد که امام معصوم(ع) نیز در ضمن اجماع کنندگان است.

گفتنی است؛ در بسیاری از کتاب‌های فقهی، اصطلاحاتی؛ مانند «اجماع علماى ما»، «اجماع اصحاب ما»، «اجماع فقهاى ما» و ... وجود دارد که چنین عباراتی نه شامل نظر اهل‌سنت می­شود و نه لزوما بدان معنا است که امام معصوم(ع) در میان اجماع‌کنندگان است.[2]

[1]. ر. ک: «معنای اجماع و اقسام آن».

[2]. ر. ک: مرکز اطلاعات و مدارک اسلامى‏، فرهنگ‌نامه اصول فقه، ص 95، قم، دفتر تبلیغات اسلامى حوزه علمیه قم، معاونت پژوهشى، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامى‏، چاپ اول، 1389ش.