روایات بسیاری در باره ثواب لعن و نفرین بر دشمان اهل بیت (ع) در متون روایی شیعه وجود دارد که در این فرصت دو نمونه را بیان می کنیم:

1. ریان بن شبیب می گوید: "روز اول ماه محرم خدمت امام رضا (ع) رسیدم، به من فرمود: اى پسر شبیب روزه‏اى؟ گفتم نه. فرمود: امروز، روزی است که زکریا به درگاه پروردگارش دعا کرد و گفت پروردگارا به من از پیش خودت نژاد پاکى عطا فرما؛ زیرا تو شنواى دعائى. خدا برایش اجابت کرد و به فرشتگان دستور داد -زکریا را که در محراب ایستاده بود- ندا کردند، که خدا تو را به یحیى بشارت می دهد. هر کس این روز را روزه بدارد و سپس به درگاه خدا دعا کند، خداوند دعایش را مستجاب می کند، چنان که براى زکریا مستجاب کرد. سپس فرمود: اى پسر شبیب، به راستى محرم همان ماهى است که اهل جاهلیت در زمان گذشته ظلم‏ و قتال را به دلیل احترامش در آن حرام مى‏دانستند، و این امت نه حرمت این ماه را نگه داشتند و نه حرمت پیامبرش را. در این ماه ذریه او را کشتند و زنانش را اسیر کردند و اموالش را غارت نمودند. خدا هرگز این گناه آنها را نیامرزد. اى پسر شبیب، اگر خواستی براى چیزى گریه کنی، براى حسین (ع) گریه کن که چون گوسفند سرش را بریدند و هجده نفر از خاندانش با او کشته شد که روى زمین مانندى نداشتند. آسمان هاى هفت‏گانه و زمین براى کشتن او گریستند. چهار هزار فرشته براى یاریش به زمین آمدند و دیدند کشته شده و بر سر قبرش ژولیده و خاک آلود باشند تا قائم (ع) ظهور کند... شعار آنها یا لثارات الحسین است. اى پسر شبیب، پدرم از پدرش از جدش برایم باز گفت که چون جدم حسین (ع) کشته شد آسمان خون و خاک سرخ بارید. اى پسر شبیب، اگر بر حسین گریه کنى تا اشکت بر گونه‏هایت روان شود، خدا هر گناهى کردى از ریز و درشت و کم و زیاد بیامرزد. اى پسر شبیب، اگر خواهى خدا را ملاقات کنی و گناهى نداشته باشى حسین را زیارت کن. اى پسر شبیب، اگر خواهى در غرفه‏هاى ساخته بهشت با پیامبر(ص) ساکن شوى بر قاتلان حسین لعنت کن. اى پسر شبیب، اگر خواهى ثواب یاوران شهید حسین را دریابى، هر وقت بیادش افتادى، بگو کاش با آنها بودم و به فوز عظیمى مى‏رسیدم. اى پسر شبیب، اگر خواهى با ما در درجات بلند بهشت باشى براى حزن ما محزون باش و براى شادى ما شاد باش و ملازم ولایت ما باش و...".[1]

‏2. حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ الْکُوفِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنِ الْخَشَّابِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَسَّانَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ کَثِیرٍ عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ: قَالَ کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) إِذَا اسْتَسْقَى الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَیْتُهُ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَیْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ لِی یَا دَاوُدُ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَیْنِ ع فَمَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ ع وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ کَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ"؛[2]

داود بن کثیر رقى می گوید: خدمت امام صادق (ع) بودم آب خواست و چون آب نوشید گریست و چشمش غرق اشک شد. سپس فرمود: اى داود خدا قاتل حسین (ع) را لعنت کند، بنده‏اى نیست که آب نوشد و یاد حسین کند و قاتلش را لعنت کند، جز آن که خدا صد هزار حسنه براى او بنویسد، صد هزار گناه از او محو کند، صد هزار درجه براى او بالا برد، گویا صد هزار بنده آزاد کرده و روز قیامت با رخسار درخشان محشور شود.

گفتنی است، در کتاب کامل الزیارات، بابی وجود دارد به نام باب "ثواب کسی که آب بنوشد و یاد امام حسین (ع) کند و بر قاتلش لعن فرستد.[3]