داشتن نام خانوادگى، براى تشخیص هویت افراد جامعه در روابط بین آنان و نیز برای شناخت افراد یک خانواده از افراد خانواده‌هاى دیگر[1] بکار می رود؛ به همین جهت، داشتن نام خانوادگی الزامى است و هر کس می تواند هر نامى را براى خود انتخاب نماید. فقط به جهات مخصوصه، اشخاص نام هاى خاصى را که نظامنامه برای نام خانوادگی، شمرده است نمی توانند براى خود انتخاب نمایند.[2]

اسلام درباره نام خانوادگی، رویکردی اجباری و تحمیلی ندارد تا سند قرآنی و یا روایی آن جستجو شود و حتی با آیه شریفه «ادعوهم لآبائهم»[3] هم نمی توان اثبات کرد که باید نام خانوادگی پدر به فرزند منتقل شود چه رسد به این که نام خانوادگی زوج به زوجه تحمیل شود؛ هر چند اصل اولیه بر این است که نام خانوادگی فرزند از نسل یک نفر مذکّر باشد، ولی این به معنای لزوم نبوده و می توان با موافقت مادر، فرزند به نام خانوادگى مادر نامیده شود.[4]

در ضمن، آن چه در ایران درباره نام خانوادگی مرسوم بوده این است که بسیاری از اوقات در روابط اجتماعى، زن را بعد از ازدواج به نام خانوادگى شوهرش می خوانند ولی در معاملات بالعکس نام خانوادگى اصلى که در شناسنامه قید است به تنهائى استعمال کرده و آن را به عنوان مدرک شناسایی قرار می دهند.[5]

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.