دعا از اموری است که در آموزه های دینی فراوان به آن سفارش شده، و دارای نقش بسزایی در زندگی و سرنوشت انسان است.

با مراجعه به سخنان معصومان (ع) و سیره عملی آنان در می یابیم که اولیای الاهی نه تنها به دیگران توصیه می کردند که برای هم دیگر دعا کنند، بلکه در مقام عمل خود نیز، پایبند به درخواست خیر از خداوند، برای دیگران بوده اند.

امام حسن مجتبی (ع) می گوید: "مادرم فاطمه (ع) را در شب جمعه ای مشاهده کردم که تا هنگام طلوع آفتاب، در رکوع و سجود به عبادت خداوند مشغول بود و برای مردان و زنان مؤمن، با مشخصات و ذکر نام بسیار دعا به درگاه خداوند   کرد و از براى خود هیچ دعا نکرد. به مادرم گفتم: چرا برای خود دعا نکردی؟ چنان که برای دیگران دعا کردی؟! فرمود: اول همسایه و سپس خانه". [1]

همچنین در صحیفه سجادیه، در موارد زیادی امام زین العابدین (ع) دعای خویش را اختصاص به دیگران داده است؛ مانند دعای 24 (دعا برای پدر و مادر)؛  25 (دعا برای فرزندان)؛ 26 (دعا برای همسایگان و دوستان) و... .

بنابراین از حقوقی که مؤمنان نسبت به همدیگر دارند دعای برای یکدیگر است.

برای اطلاع بیشتر به نمایه های زیر مراجعه نمایید:

1. دعا برای مطیع شدن همسر، سؤال 8051 (سایت: 8117) .

2. شرایط و راههای استجابت دعا، سؤال 2145 (سایت: 2269) .

3. فلسفه دعا، سؤال 8961 (سایت: 9037) .

4. طلب آمرزش و دعا برای گناهکار، سؤال 9446 (سایت: 9413) .