بانوانی که به علت بارداری یا شیردهی روزه نمی‌گیرند، باید برای هر روزی که روزه را ترک کرده‌اند 750 گرم گندم و مانند آن به فقیر بدهند و قضای روزه‌ها را در اولین فرصت ممکن بجا آورند، ولی اگر به دلیل بیماری نتوانند روزه را تا رمضان سال بعد قضا کنند، روزه از عهده‌ی آنها ساقط است. ولی برخی فقها[1] می‌گویند اگر بیماری در سالهای بعد هم بهبود یافت باید روزه‌ها را قضا کرد و چنانچه تا آخر عمر ادامه پیدا کند، باید جهت انجام قضای روزه‌ها، وصیت کند. 
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[2]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
در فرض مرقوم لازم است روزى یک مدّ طعام - تقریباً 750 گرم گندم یا نان و مانند آن - به فقیر بدهد و قضاى روزه را هم بعداً بجا آورد و اگر تأخیر قضاى روزه ماه رمضان تا ماه رمضان دیگر بر اثر سهل‌انگارى و بدون عذر شرعى باشد، کفاره تأخیر نیز واجب است که عبارت است از پرداخت یک مدّ طعام به فقیر براى هر روزه، ولى اگر به خاطر عذرى باشد که شرعاً مانع صحّت روزه است، فدیه‌‏اى ندارد.
ضمناً اگر روزه براى خودش ضرر داشته و تا رمضان آینده ادامه داشته باشد، فقط فدیه به نحو مذکور کافى است و قضا ساقط مى‌شود و باید توجه داشت در صورتى که قضا ساقط نیست، چنانچه تا آخر عمر نتواند روزه‌هاى خود را قضا نماید، لازم است وصیت نماید.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
در صورتی که شخصی بر اثر عذر شرعی نتواند روزه بگیرد، و همان عذر یا عذر شرعی دیگر که بلافاصله پس از آن عذر حاصل شده تا ماه رمضان سال بعد ادامه داشته باشد قضا هم ندارد، ولی باید برای هر روز فقیری را سیر کند( باید به نرخ همان روزی که می‌خواهید پرداخت کنید، بپردازید و نرخ الآن[3] برای هر روز مبلغ 1000 تومان است). و اگر عذرش برطرف شود فقط قضای آن را بجا آورد، و چنانچه تا ماه رمضان سال بعد قضای آن را بجا نیاورد هم قضا دارد و هم سیر کردن فقیر لازم است.
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
کفاره‌ها را باید بدهید و روزه‌ها را وصیت کنید اما اگر مرض شما بعداً بهبودی یافت باید روزه‌ها را قضا کنید.
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):
مادامی که بیماری التیام نیافته قضای روزه‌هایی که به علت حاملگی و شیر دهی نگرفته واجب نیست ولی در ازای هر روز باید 750 گرم طعام به فقیر بدهد.

---