«ظُهوُر» از ماده «ظهر» و بر وزن «فُعوُل» است که این وزن هم در اوزان مصادر ثلاثی مجرد استعمال شده؛ مانند خروج، جلوس و...، و هم در اوزان جمع مکسّر؛ مانند شُموُس که جمع شَمس و فُلوُس که جمع فَلس است.
حال اگر «ظُهوُر» مصدر ‌باشد به معنای آشکار شدن، نمایان شدن و... می‌باشد؛ مانند ظَهَرَ- ظُهُوراً: آشکار شد، نمایان شد، جمع آن «ظُهوُرات» است.[1]
چنانچه پروردگار متعال می‌فرماید: «وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا ما ظَهَرَ مِنْها»[2] که ظَهَرَ در این آیه به معنای آشکار و نمایان کردن می‌باشد.
 و اما اگر «ظُهوُر» را به معنای پشت و آنچه خلاف بطن است بدانیم، در این صورت جمع مکسّر خواهد بود که مفردش «ظَهر» خواهد بود که این مصدر علاوه بر «ظُهوُر» به «أَظْهُر» نیز جمع بسته می‌شود؛ مانند فُلوس و اَفلُس که جمع فَلس هستند.[3]
آنچه در قرآن از این واژه مورد استفاده قرار گرفته است، به همان معنای دوم و یا «پشت‌ها» خواهد بود، مانند این آیه: «لَوْ یَعْلَمُ الَّذینَ کَفَرُوا حینَ لا یَکُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَ لا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ».[4]
گفتنی است که کلمه «ظَهر» علاوه بر ظُهوُر و أَظْهُر به «ظُهْران» نیز جمع بسته می‌شود[5] که در این صورت استعاره‌ای برای حیوانات بارکش خواهد بود.[6]

---