الولد و الولد به معنای ان چیزی است که زاییده می‌شود. این دو واژه به معنای فرزند بوده و در مفرد و جمع ، و همچنین در پسر مذکر و دختر مؤنث مورد استفاده قرار می‌گیرد. البته برخی لغت‌دانان ولد را جمع‏ ولد

بر اساس انچه از اموزه‌های شیعه برداشت می‌شود ، خواندن نماز در پنج وقت و به صورت جداگانه بسیار ارزشمند است ؛ اما با این وجود ، خواندن نمازها به صورت جمع ظهر با عصر و مغرب با عشا نیز مورد تایید است و خو

خدای متعال یکی از سوره‌های قران به نام سوره‌ی مؤمنون را با اعلام رستگاری افراد باایمان اغاز کرد ، [ 1 ] و سپس به تعیین مصادیق و بیان ویژگی‌های چنین افرادی می‌پردازد که از شرور و عذاب نجات یافته‌اند. د

انچه در پرسش امده نه منطبق با واقعیاتی است که در طول زمان تجربه شده و نه مستندی روایی در مورد ان وجود دارد. البته در برخی روایات ، پیامدهای مثبتی برای مرگ فرد باایمان در روز شنبه [ 1 ] وجود دارد. از ا

جمع مکسر اسم فاعل بر وزن های مختلفی می اید. وزن های مشهور این کلمه عبارت اند از: 1. فعل: اسم فاعل هایی ؛ مانند شاهد ، ساجد ، راکع ، صائم ، غائب و غازی جمع مکسر ان بر وزن فعل می اید. بدین ترتیب: ش

واژگان نبی [ 1 ] به معنای کسی است که از جانب خدا خبر می اورد [ 2 ] درصورتی که ریشه ان نبا باشد ، یا کسی که دارای مقام و شان والایی است [ 3 ] درصورتی که ریشه ان نبو باشد . این واژه دو نوع جمع دارد ک

اخلاق اسلامی اقتضا می کند ، انسان دیگران را بر خود ترجیح دهد و در روایات اسلامی نیز به این مسئله سفارش شده که: الجار ثم الدار ؛ [ 1 ] اول همسایه دیگران سپس خودمان. همچنین در کتاب وسائل الشیعه بابی وج

سل بنی اسرائیل کم اتیناهم من ایه بینه ومن یبدل نعمه الله من بعد ما جاته فان الله شدید العقاب [ 1 ] هر چند در این ایه ، دو کلمه موجود در عبارت ایه بینه که صفت و موصوف می باشند ، هر دو مفرد هستند اما

جمله من اوما الى متفاوت خذلته الحیل ، در بخش حکمت های نهج البلاغه امده است. [ 1 ] شارحان نهج البلاغه در مورد معنا و مقصود این جمله احتمالات متعددی را بیان کردند: 1. مراد از متفاوت ، امور متضادی است ک

خداوند در ایه 11 سوره فصلت می فرماید: ثم استوى الى السما و هی دخان فقال لها و للارض ائتیا طوعا او کرها قالتا اتینا طائعین . [ 1 ] در این ایه ، خداوند اسمان و زمین را مورد خطاب قرار داده و با عبارت ائت

اولو یکی از اسم های دائم الاضافه و یکی از ملحقات به جمع مذکر سالم است که همواره به اسم ظاهر اضافه می شود. این واژگان در حالت رفعی ؛ با واو ماقبل مضموم بوده و در حالت نصبی و جری ؛ با یا ماقبل مکسور می

صاحب کتاب اعراب القران و بیانه در این مورد می گوید: در این عبارت ، نخست از تثنیه خصمان استفاده شد ، سپس جمع اختصموا ؛ چون خصم در اصل مصدر است و گرچه بیشتر به صورت مفرد مذکر می اید ، اما جایز است به صو

ظهور از ماده ظهر و بر وزن فعول است که این وزن هم در اوزان مصادر ثلاثی مجرد استعمال شده ؛ مانند خروج ، جلوس و... ، و هم در اوزان جمع مکسر ؛ مانند شموس که جمع شمس و فلوس که جمع فلس است. حال اگر ظهور مص

خداوند در سوره ملک می فرماید: بگو: او کسى است که شما را افرید و براى شما گوش و چشم ها و قلب ها قرار داد اما کمتر سپاس گزارى می کنید . [ 1 ] در ایه فوق مانند بسیارى دیگر از ایات قران ، قلب و بصر به ص

از نظر ادبیات عرب ، شروط و شرائط ، جمع مکسرند و از جمع های کثره به شمار می ایند ؛ [ 1 ] یعنی هر دو دلالت بر سه و بالاتر از سه تا بی نهایت می نمایند. اما از نظر مبدا اشتقاق ، بین اهل لغت اختلاف نظر وج

دعا بهترین وسیله برای ارتباط انسان با معبود خویش است. هرچه این ارتباط بیشتر باشد ، رشد معنوی انسان بیشتر خواهد بود ؛ لذا با هر زبانی می توان با خدا سخن گفت. [ 1 ] اما برخی از دعاها هستند که به نحو خاص