بر اساس صریح آیات قرآن در بسیاری از موارد - نه تمام آنها - بخشی از اجر و پاداش نیک انسان‌های مؤمن در همین دنیا داده می‌شود. به عنوان نمونه؛ در داستان حضرت یوسف(ع) آمده است، خداوند در برابر صبر و توکل یوسف در چاه، فروشش به عنوان برده، تحمل زندان در برابر تهمت و ...، حکومت بر سرزمین مصر را به عنوان پاداش دنیوی به وی کرامت فرمود: «وَ کَذلِکَ مَکَّنَّا لِیُوسُفَ فِی الْأَرْضِ یَتَبَوَّأُ مِنْها حَیْثُ یَشاءُ نُصیبُ بِرَحْمَتِنا مَنْ نَشاءُ وَ لا نُضیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنین».[1]
این یک سنت تغییر ناپذیر الهى است که هر کس در راه او گام بردارد، مورد لطف و مرحمت قرار می‌گیرد، و هر کس را که بخواهد عزت می‌دهد. مسلّم است که خواست خداوند معیارها و ضابطه‏‌هایى دارد؛ کسانى را از این موهبت برخوردار می‌کند که ایمان و تقوا داشته باشند. البته با اینکه چنین کسانى در دنیا پاداش داده می‌شود،  ولى پاداشى که خدا در آخرت به آنان خواهد داد، بسى بهتر و سودمندتر است.
طبق این سنت الهى، یوسف که از همان کودکى داراى ایمان و تقوا بود و شایستگى برخوردارى از لطف الهى را داشت، از قعر چاه به قصر شاه رسید و علی‌رغم بدخواهى برادران حسود، به مقام و منزلتى رسید که آنان تصورش را هم نمی‌کردند.[2]

---