هر کدام از رکن‌ها جایگاه ویژه خود را دارند و بدون انجام آنها، نماز باطل خواهد شد؛ اما از آن‌جا که در روایات، اعلام شده سجده عبادت و حالتی است که در آن، انسان بیشتر از هر وقت دیگری به خدا نزدیک است و گویای نهایت تواضع در برابر پروردگار است، شاید از این نگاه، بتوان سجده و به دنبال آن، رکوع را دارای جایگاه‌ ویژه‌تری در میان ارکان نماز دانست:

«... إِذا تُتْلى‏ عَلَیْهِمْ‏ آیاتُ‏ الرَّحْمنِ‏ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُکِیًّا»؛[1] هرگاه آیات [خداى‏] رحمان بر ایشان خوانده می‌شد، سجده‌‏کنان و گریان به خاک می‌افتادند.

امام صادق‌(ع) فرمود: «اگر بنده‌ی مؤمن سه خصلت را رعایت کند، باعث طول عمر و بقاى نعمت او خواهد بود. زراره از امام(ع) پرسید: آن سه خصلت کدام است؟ امام(ع) فرمود: طول دادن رکوع و سجده‌ی نماز، طول دادن صرف غذا در هنگامی که (با دیگران) بر سر سفره غذاى خود باشد، و خدمت و احسان به شایستگان و نجیبان.[2]

امام صادق(ع) درباره‌ی اهمیت سجده می‌فرماید: «نزدیک‌ترین حالت بنده به خداوند در هنگام دعا، زمانی است که در سجده دعا می‌کند.[3]

امام رضا(ع) فرمود: «... اوج عبادت در رکوع و سجود است ...».[4]

[1]. مریم، 58.

[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 4، ص 49، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[3]. همان، ج 3، ص 323.

[4]. شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، محقق، مصحح، لاجوردی، مهدی، ج 2، ص 104، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق.