واژگان «نَبیّ»[1] به معنای کسی است که از جانب خدا خبر می‌آورد[2] (درصورتی که ریشه آن نبأ باشد)، یا کسی که دارای مقام و شأن والایی است[3] (درصورتی که ریشه آن نبو باشد).
این واژه دو نوع جمع دارد که هر دوی آنها به یک معنا بوده و هر دو در زبان عرب کاربرد دارند؛ یکی جمع مکسر «انبیاء»[4] و دیگری جمع سالم «نبیون»[5] که در حالت نصب و جر «نبیین» خوانده می‌شود. علت استفاده از این هر دو نوع جمع در آیات قرآن، تفنن در کلام و ایجاد زیبایی در گفتار و تنوع در عبارات است.

---