برخی از سلسله‌های تصوف، مشایخ و اقطاب خود را با عنوان «شاه» یاد می‌کنند. و با توجه به این‌که آنان تلاش می‌کنند که خود را به امام علی(ع) منتسب کنند، در موارد بسیاری نام حضرتشان را در القابشان - که در بسیاری از موارد نام اولیه و واقعی آنان نیست - بگنجانند. برخی از آنان از این القاب سلطنت معنوی را اراده کرده‏‌اند.[1]

در سلسله‏‌های‏ صوفیه پس از قرن هفتم هجری کلمه‌‏ی شاه جانشین کلمه‌‏ی شیخ شد که در قرون پیشین درباره‌‏ی سران و بزرگان متصوفه به کار می‏‌رفت‏.

شاه نعمت الله ولی، شاه داعی شیرازی، شاه ولی الله دهلوی، صفی علی شاه، نور علی شاه و دیگران بر همین مبنا به لقب شاه شهرت یافته‌‏اند.[2]

البته در برخی از کشورهای اسلامی، به خصوص در شبه قاره‌ی پاکستان و هند، سیدها را بنابر احترام خاص «شاه» می‏‌گویند و صوفیه غیر سید را هم گاهی احتراما شاه می‏‌نامند.[3]

[1]. عبد الباقی گولپینارلی، توفیق سبحانی‏، مولانا جلال الدین‏، ص 79، تهران، موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی‏، چاپ سوم، 1363ش.

[2]. شاه داعی شیرازی‏، نسایم گلشن‏، محقق، مصحح، عباسی داکانی‏، پرویز، ص 80 – 81، تهران، انتشارات الهام‏، چاپ اول، 1377ش.

[3]. سید علی همدانی، محمد ریاض، احوال و آثار میر سید علی همدانی( شش رساله)، ص 4 – 5، پاکستان، مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان‏، چاپ دوم، 1370ش.