در تمام زبان‌ها گاه برای سخن گفتن از یک چیز، به جای نام‌ بردن صریح آن، از کلماتی استفاده می‌شود که تنها با کمک‌ گرفتن از برخی اعضای بدن مانند دست، چشم و ... قابل درک خواهد بود. البته ممکن است ابتدا نام صریح چیزی در سخن آمده باشد و در فرازهای بعدی سخن به آن اشاره شود.

به چنین کلماتی که به تنهایی دارای مصداقی نبوده و تنها با کمک اشاره قابل درک است، «اسم اشاره» گفته می‌شود.

گفتنی است؛ با توجه وضعیت آنچه مورد اشاره قرار می‌گیرد، باید از کلمات متفاوتی بهره جست؛ مانند: «ذا» براى اشاره به مفرد مذکر؛ «ذه» و «تی» براى اشاره به مفرد مؤنث؛ «هنا» براى اشاره به مکان نزدیک و «هناک» براى اشاره به مکان دور.