1. در هنگام ذکر سجده، باید هفت موضع (پیشانی، کف دو دست، سر زانوها و سر انگشتان شست پا) روی «زمین» به معنای عام آن (چه خاک باشد و چه فرش و ...) قرار گیرد، در این حکم، ملاک؛ استقرار و ساکن بودن این هفت موضع است.[1] بنابراین هفت موضع در هنگام ذکر سجده باید بر زمین باشد، نه آن که بر خاک و آنچه سجده بر آن صحیح است قرار گیرد. البته از بین این هفت موضع، فقط پیشانی استثناء شده است که می بایست تنها بر زمین (به معنای خاص آن) یا آنچه از زمین می روید واقع شود؛[2](در واقع فقهاء در این مساله جنس زمین را مد نظر قرار داده‌اند).
2. کف دست شامل انگشتان نیز مى‌شود و در حال سجده باید تمام کف دست بر زمین قرار گیرد. البته این امر عرفی بوده و حرکت جزئى انگشتان خللی به صحت سجده وارد نمی‌کند.[3]

---