این حدیث در منابع مختلف شیعی به نقل از محمد بن حنفیه آمده است. محمد بن حنفیه می گوید امام علی (ع) فرموده اند: «رسول خدا (ص) در روز قیامت، حُجزَة خدا را می گیرد، ما حجزه پیغمبر خود را و شیعیان ما حجزه ما را می گیرند. عرض کردم یا امیر المؤمنین حجزه چیست؟ فرمودند که خدا بزرگ تر از آن است که به حجزه و غیر آن وصف شود، اما رسول خدا (ص) امر خدا را می گیرد و ما آل محمد امر پیامبر خود را و شیعیان ما امر ما را می گیرند».[1]

در برخی از روایات از حُجزَة تعبیر به «دین» نیز شده است.[2]

امام رضا (ع) معنای آن را چنین بیان می کند: «رسول خدا (ص) در روز قیامت به حجزه خداوند چنگ مى‏زند، ما نیز به حجزه پیامبرمان و شیعیان ما نیز چنگ به حجزه ما مى ‏زنند، سپس فرمود: مراد از حجزه، نور است».[3]

حجزه در روایات، یعنی، تمسّک به اسبابی که در دنیا بین ما و خدا و پیامبر او و امامان (ع) قرار داده شده است. آن اسباب عبارت اند از: دین، اخلاق و اعمال نیکو. اگر انسان ها پیرو دین اسلام باشند و اخلاق نیکو و کارهای پسندیده انجام دهند، اعمالشان در آخرت به صورت انوار الاهی ظاهر شده و تمثّل پیدا می کند. بنابراین، در روایت اول، تمسّک به حُجزَة در روز قیامت، توسط پیامبر اکرم (ص)، به معنای آن است که آن حضرت احتجاج می فرماید به این که دستورات الاهی عمل شده است؛ و مقصود از نور در روایت دوم، این است که دین، اعمال و اخلاق نیکو دارای انوار معنوی اند که در روز قیامت برای مردم ظاهر می شود.[4]

نتیجه این که به طور کلّی، مقصود از «حُجزَة» در روایات، دین و دستورات الاهی بوده که به پیامبر اکرم (ص) از راه وحی ابلاغ شده و ایشان به مردم رساندند؛ سپس از راه امامان معصوم (ع) به انسان های دیگر رسید که اگر کسی آنان را الگوی خود قرار داده، از آنان پیروی نمایند و در محدوده کتاب خدا و اهل بیت عصمت و طهارت حرکت نمایند، هم در دنیا و هم در آخرت خوشبخت و سعادت مند می شوند و این تمسّک، موجب منع از آتش جهنّم می شود.[5]