یکی از شرایط صحت روزه، نیت روزه‌ است که این قصد و نیت باید تا پایان روزه ادامه داشته باشد و الا موجب باطل شدن روزه می‌گردد. و فقها قصد خوردن روزه را به دو گونه بیان می‌کنند:
1. قصد افطار؛ به این معنا که روزه‌دار نیت کند روزه نباشد و از نیت روزه بودن برگردد یا در نگه داشتن روزه مردد شود. که در این صورت مراجع تقلید روزه چنین شخصی را باطل می‌دانند.[1]   
2. قصد مُفطر؛ به این معنا که از نیت روزه بودن برنگردد، اما قصد می‌کند یکی از مفطرات و مبطلات روزه، مانند خوردن یا آشامیدن را انجام دهد، که گرچه آن مبطل را انجام ندهد، اما اکثر مراجع تقلید به مجرّد چنین قصدی روزه‌ی وی را باطل ‌دانسته‌اند.[2] اما برخی از فقها[3] می‌گویند: هر چند با این قصد، گناه نموده ولی روزه‌اش صحیح است.[4]
در هر حال، در صورت بطلان روزه، باید قضای آن انجام شود، ولی کفاره ندارد.[5]
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[6]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
اگر در اثنای روز نیت کند که مفطرى انجام دهد، روزه‌اش باطل است و در عین حال باید تا غروب آن روز از همه‌ی چیزهای باطل کننده‌ی روزه اجتناب کند و بعد از ماه رمضان هم قضای آن روز را بجا آورد.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
هرگاه در ماه رمضان یا هر روزه واجب معین دیگر، از نیت روزه برگردد، یا مردد شود که روزه بگیرد یا نه، روزه‌اش باطل می‌شود، همچنین اگر نیت کند چیزی که روزه را باطل می‌کند به جا آورد، مثلاً تصمیم بر خوردن غذا بگیرد، روزه‌اش باطل می‌شود، هرچند اصلاً غذا هم نخورد، مگر این که در آن حال توجه نداشته باشد که فلان عمل روزه را باطل می‌کند.
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
بله، ولی کفاره ندارد.
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):
نیت قطع یا قاطع موجب بطلان روزه است.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
روزه باطل می‌شود ولی موجب کفاره نیست و لازم است بقیه روز را روزه دار باشد و بعد هم قضاء روزه را بگیرد.

---