لغت‌شناسان برای واژه‌ی «بغی» معانی یا مصادیق متعددی ذکر کرده‌اند که در منابع لغوی می‌توان آنها را یافت؛ اما همان‌گونه که برخی نویسندگان متأخر به صورت خلاصه گفته‌اند، معنای اصلی «بغی» طلب و اراده شدید و مؤکّد است، ولی گاهی به جهت قرائنی دلالت بر ظلم و تعدّی یا فساد می‌کند.[1]

«ظلم» نیز به معنای از بین بردن حق و نپرداختن آن است؛ چه در مورد خود شخص، در مورد حقوق الهی باشد، و یا نسبت به دیگران باشد. چه آن دیگران انسان‌های باعقل باشند یا حیوانات بی‌عقل؛ حقوق نیز چه مادی باشد و چه معنوی.

حتی ظلمی که در آیات قرآن - مانند آیة الکرسی - در مقابل نور قرار گرفته، نیز در واقع پرداخته‌نشدن حق است؛ زیرا نور که همان ظهور و بروز است، حق وجود و موجود است؛ پس اگر در جایی نور نباشد حق آن موجود پرداخته نشده است.[2]

[1]. ر. ک: مصطفوى، حسن، التحقیق فى کلمات القرآن الکریم، ج 1، ص 334، بیروت، قاهره، لندن، چاپ سوم، 1430ق.

[2]. ر. ک: همان، ج 7، ص 206؛ ر. ک: «انواع و مصادیق ظلم در قرآن»، 33897.