شهادت امام علی(ع) از مسلمات تاریخ است. علاوه بر منابع شیعی،[1] منابع فراوانی از اهل‌سنت - با اختلاف در برخی جزئیات - نیز بدان پرداخته‌اند:
1. على(ع) براى نماز صبح بیرون شد. غازهایی در حیاط خانه صیحه می‌زدند. آنها را کنار زدند. فرمود: «واگذاریدشان که آنها نوحه‌گرند!». پس ابن ملجم بر او ضربت زد.[2]
2. على(ع) همان شبى که در سحرگاهش ضربت خورد، خارج شد، در حالی‌که می‌گفت: «کمربندت را براى مرگ محکم ببند که مرگ تو را دیدار خواهد کرد. و از مرگ نترس و بی‌تابى مکن‏ آن‌گاه که بر تو وارد شود». و وقتی این ملجم به او ضربه زد گفت: «فزت و رب الکعبة»، و آخرین کلام او این بود: «من یعمل مثقال ذرّة خیرا یره، و من یعمل مثقال ذرّة شرا یره[3]».[4]
3. على(ع) هر روز صبح، اوّل اذان بیرون می‌آمد و مردم را براى نماز بیدار می‌کرد. ابن ملجم بر اشعث گذر کرد که در مسجد بود. او به ابن ملجم گفت: صبح، رسوایت کرد! حُجر بن عدى آن‌را شنید. گفت: اى لوچ، او را کشتى! خدا تو را بکشد!
على(ع) بیرون شد، در حالی‌که ندا می‌داد: «اى مردم، نماز!». ابن ملجم و همراهانش بر او حمله کردند، در حالی‌که می‌گفتند: حکومت از آن خدا است، نه براى تو، اى على!
ابن ملجم با شمشیر بر فرق سر حضرت زد و ضربتِ شبیب به چارچوب در خورد، امّا مجاشع بن وردان گریخت.
على(ع) فرمود: «این مرد نگریزد!». مردم به طرف ابن ملجم دویدند و با سنگ‌ریزه بر او می‌زدند و دشنامش می‌دادند و فریاد می‌کشیدند. مردى از همْدان پایش را جلوى ساق او گرفت و مغیرة بن نوفل بن حارث هم بر صورت او زد و او را بر زمین انداخت و او را نزد حسن(ع) آورد.[5]
4. ابن ملجم بر سر حضرت علی(ع) زد. حضرت افتاد و فریاد زد: «بگیریدش!». مردم در پى او شتافتند. هرکس به او نزدیک می‌شد، با دم شمشیرش او را می‌زد.
قُثَم بن عبّاس پیش آمد، او را بلند کرد و بر زمین زد. [ابن ملجم‏] فریاد کشید: اى على! سگ خود را از من دور کن.
او را نزد على(ع) آوردند. حضرت فرمود: «ابن ملجمى؟».
گفت: آرى.
فرمود: «حسن! به دشمنت برس، شکمش را سیر کن و او را محکم ببند. اگر مُردم، او را به من ملحق کن تا نزد پروردگارم با او به مخاصمه پردازم، و اگر زنده ماندم، یا می‌بخشم یا قصاص می‌کنم».[6]
برخی منابع اهل‌سنت تاریخ ضربت خوردن امام علی(ع) را سحر هفدهم ماه رمضان می‌دانند.[7] اما برخی دیگر از آنها نوزدهم ماه رمضان را هم نقل کرده‌اند.[8]
5. یعقوبى پس از یادکرد ضربت خوردن امام علی(ع) با شمشیر، می‌گوید: علی(ع) دو روز زنده بود و شب جمعه، اولین شب از دهه آخر ماه رمضان سال چهلم هجرى در گذشت، که از ماه‌هاى عجم در ماه کانون دوم (ژانویه) بود، در حالی‌که 63 سال داشت.
فرزندش حسن(ع) او را غسل داد و بر او نماز خواند و هفت تکبیر بر او گفت و فرمود: «آگاه باشید که پس از او بر احدى این‌گونه تکبیر گفته نمی‌شود». در کوفه، در جایى که به آن «غَرىّ» گفته می‌شود، دفن شد.[9]
6. على(ع) صبحدم بیست و یکم رمضان کشته شد. حسن(ع) در خطبه‌اى در مناقب على(ع) می‌گفت: «شب نزول قرآن کشته شد، شبى که عیسى را به معراج بردند، شبى که موسى جان باخت». حسن بن على(ع) بر وى نماز گزارد.[10]