در قرآن کریم، فرار انسان‌ها از نزدیک‌ترین افراد خود؛ مانند پدر و مادر و برادر از رخدادهای هراسناک روز قیامت به شمار آمده است.[1]
تمام ترس‌ و هراس‌هایی که در قیامت وجود دارد، به عملکرد خود انسان‌ها در دنیا باز می‌گردد. در حقیقت ترس انسان در قیامت مانند ترس مجرم در دادگاه عادلانه و در دست عاملان اجراى کیفر قانونى است و کسى که جرمى ندارد، در پیش‌گاه قاضی آگاه و عادل، کاملاً آسوده خاطر است. انسان مؤمن و با تقوا که در این دنیا اعمال صالحی انجام داده باشد، نه در وقت جان دادن ترسی دارد، نه شب اول قبر و نه هنگام قیامت؛[2] لذا این افراد می‌توانند در قیامت به یاد افراد دیگر باشند و به شفاعت افراد دیگر نیز بپردازند.[3]
در رأس این افراد مؤمن و با تقوا، انبیای و اولیای الهی قرار دارند که معصوم بوده و گناهی مرتکب نشده‌اند[4] تا در فردای قیامت از شدت ترس و هراس نتوانند به یاد دیگران باشند.
گفتنی است با جست‌وجویی که در منابع روایی انجام پذیرفت؛ روایتی در موضوع مطرح شده یافت نشد.

---